بيدارى و نجات او از سقوط مى‌گردد.

2- فلسفه دوّمى كه از آيات استفاده مى‌شود اين است كه بعضى از بلاها و حوادث نتيجه عمل خود انسان است و به تعبير آيه مثل، انسان خود به خويشتن ستم مى‌كند؛ وگرنه خداوند ستمى را بر انسان روا نمى‌دارد.

مثلًا پدران و مادرانى كه در صدد تربيت فرزندانشان برنمى‌آيند؛ آنها را با مسايل دينى آشنا نمى‌سازند؛ فرزندان را به اماكن مذهبى- مانند مساجد و حسينيّه‌ها- عادت مى‌دهند شايد فرزندى معتاد تحويل جامعه دهند كه باعث نابودى خود و خانواده‌اش گردد! چه كسى جرقه اوّليّه اين آتش را روشن ساخته است؟! چه كسى مواد سوخت اين آتش‌سوزى را فراهم نموده است!؟ هيچ كس، جز پدر و مادر!

عبرت بگيريد

چندى پيش، مرد محترمى براى حساب سال و پرداخت وجوهات شرعيّه‌اش نزد من آمد؛ به كارش رسيدگى شد، برگشت.

پس از چندى دوباره همراه دوستش با كوله‌بارى از غم و اندوه بازگشت!

به شدّت گريه مى‌كرد، گويا تمام جهان در نظرش تيره و تار شده بود، علّت ناراحتى را جويا شدم، گفت: آقا! بچّه‌هايم پس از عمرى زحمت و خدمت به آنها، ثروتم را تصاحب كردند و همه داراييم را به يغما برده، مرا از خانه‌ام بيرون كردند! اكنون هر روز در خانه يكى از بستگان به سر مى‌برم. سپس به دوستش اشاره كرد و گفت: او راه درست را انتخاب كرد؛ چون از اوّل فرزندانش را خوب تربيت كرد؛ در تعليم احكام اسلامى به آنها كوشيد؛ آنها را به مسجد و حسينيّه برد. اكنون هم داراى فرزندانى مؤمن و ديندار هست كه فرزندان عصاى دست پدرند و در احترام به پدر و مادر، بسيار كوشا هستند؛ ولى من بر اثر اصرار