است. آنگاه معناى آيه اين چنين مى‌شود كه: انگيزه چنين انفاق‌هايى همانند آن باد سوزان است. به عبارت ديگر، همان گونه كه باد سوزان زراعت را نابود مى‌سازد، اين گونه انگيزه‌ها نيز انفاق‌ها را باطل و بى‌ثمر مى‌كند.

«كَمَثَلِ ريحٍ فيها صِرٌّ اصابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا انْفُسَهُمْ فَاهْلَكَتْهُ» كلمه «صرّ» در لغت عرب به معناى باد سرد خشك مى‌باشد (ريحٌ شَديدُ الْبَرْد) و گاهى هم به باد پر سر و صدا (بادى كه زوزه مى‌كشد و فرياد مى‌كند) معنا شده است (شديد الصوت). [1]

در هر دو صورت منظور از اين كلمه، باد شديدى است كه گاهى جنگلهاى بزرگى را به آتش مى‌كشاند. همان گونه كه در بعضى از خبرها شنيده مى‌شود كه عامل اين نوع آتش‌سوزى‌ها گاهى صاعقه و رعد و برق آسمانى است؛ گاهى طوفانهاى شديدى است كه بر اثر آن درختان خشكى- كه انرژى در آن ذخيره شده است- به هم برخورده، توليد جرقه‌اى مى‌نمايند و اين جرقه به يك محلّ مستعد براى آتش‌سوزى برخورد مى‌كند و آتش‌سوزى رخ مى‌دهد. بنابراين، مثَل انفاق كفّار، مانند زراعتى است كه باد شديدى به آن برخورد مى‌كند و آن را سياه و نابود مى‌سازد.

«وَ ما ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَلكِنْ انْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» اين كفّار خود به خويشتن ستم كرده‌اند؛ چه اين كه در انفاق‌هاى خود انگيزه‌ها و نيّات ظالمانه‌اى داشته‌اند و خداوند هيچ گونه ظلمى به آنها روا نداشته است.

همان گونه كه اگر كشاورزى در محلّى كشت كند و مى‌داند زراعتش در مسير بادهاى سرد خشك است و در اين هنگام اگر بادى بوزد و تمام زراعتش را نابود كند، بديهى است كه اين كشاورز، خود بر خويشتن ستم كرده است.

[1]- «صُرّ» نيز از همين ماده است و به معناى فرياد و ضجّه مى‌باشد. كلمه «صُرَّه» نيز كه از اين ماده است به معناى كيسه‌اى است كه در آن را محكم مى‌بندند. بنابراين، در تمام مشتقّات اين ماده مفهوم شدّت نهفته است، باد شديد، فرياد شديد و كيسه‌اى كه به شدّت در آن بسته شده است.