فصل دوازدهم: يازدهمين مثال: انفاق‌هاى كفّار

خداوند متعال در آيه 117 سوره آل عمران مى‌فرمايد: «مَثَلُ ما يُنْفِقُونَ فى هذِهِ الْحَياةِ الدُّنْيا كَمَثَلِ ريحٍ فيها صِرٌّاصابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا انْفُسَهُمْ فَاهْلَكَتْهُ وَ ما ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَ لكِنْ انْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» آنچه آنها در اين زندگى پست دنيوى انفاق مى‌كنند، همانند باد سوزانى است كه به زراعت قومى كه بر خود ستم كرده و [در غير محل و وقت مناسب، كشت نموده‌اند]، بوزد و آن را نابود سازد. خدا به آنها ستم نكرده است، بلكه آنها خودشان به خويشتن ستم مى‌كنند.

دورنماى بحث‌

در اين آيه مثل، خداوند انفاق كافران را به زراعتى تشبيه كرده است كه زمين آن، آباد، سرسبز و قابل زراعت است؛ و در آن بذرى افشانده مى‌شود و مى‌رويد؛ ولى ناگهان، باد سرد و خشك كننده‌اى مى‌وزد و تمام اين زراعت را خشك و سياه مى‌كند.

شرح و تفسير

«مَثَلُ ما يُنْفِقُونَ فى هذِهِ الْحَياةِ الدُّنْيا» بعضى از مفسّران معتقدند كه در اين قسمت از آيه شريفه براى روشن شدن معناى آن، كلمه «نيّت» يا «انگيزه» مقدّر