خداوند در قرآن از غيبت نهى كرده و مى‌فرمايد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَّعْضُكُمْ بَعْضاً أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِيمٌ». [1]

خداوند در اين آيه غيبت را به خوردن گوشت برادر مرده تشبيه مى‌كند كه اين زشتى فوق العاده غيبت و گناه عظيم آن را مى‌رساند.

در شأن نزول جمله‌ «لَايَغْتَبْ بَّعْضُكُمْ بَعْضاً» آمده كه اين آيه درباره دو نفر از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله است كه رفيقشان‌

سلمان‌

را غيبت كردند، زيرا او را خدمت پيامبراكرم صلى الله عليه و آله فرستاده بودند تا غذايى براى آنها بياورد، پيامبراكرم صلى الله عليه و آله نيز

سلمان‌

را سراغ‌

اسامة بن زيد

كه مسئول بيت‌المال بود فرستاد،

اسامه‌

گفت: الان چيزى ندارم، آن دو نفر از

اسامه‌

بدگويى كردند و گفتند: او بخل ورزيده و درباره‌

سلمان‌

هم گفتند:

اگر او را به سراغ چاه سميحه (چاه پر آبى بود) بفرستيم آب آن خشك خواهد شد.

سپس خودشان به راه افتادند تا نزد

اسامه‌

بيايند، و درباره موضوع كار خود تجسّس كنند، پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: من آثار خوردن گوشت در دهان شما مى‌بينم، عرض كردند:

اى رسول خدا ما امروز مطلقاً گوشت نخورده‌ايم. فرمود: آرى گوشت‌

سلمان‌

و

اسامه‌

را خورده‌ايد و آيه نازل شد و مسلمانان را از غيبت نهى كرد. [2]

علاج غيبت و توبه آن:

«غيبت» مانند بسيارى از صفات ذميمه تدريجاً به صورت يك بيمارى روانى در مى‌آيد، به گونه‌اى كه غيبت كننده از كار خود لذّت مى‌برد، و از اين كه پيوسته آبروى اين و آن را بريزد احساس رضا و خشنودى مى‌كند، و اين يكى از مراحل بسيار خطرناك اخلاقى است. اينجاست كه غيبت كننده بايد قبل از هر چيز به درمان‌

[1] حجرات، آيه 12.

[2] تفسير مجمع البيان، ج 9، ص 135؛ «قرطبى» در تفسير خود اين شأن نزول را با تفاوتى نقل كرده است.