5: فقر و غنا

قالَ رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: «انَّ اللَّهَ يُحِبُّ إذا انْعَمَ على عَبْدٍ أنْ يَرى‌ أَثَرَ نِعْمَتِهِ عَلَيْهِ، وَيُبغِضُ البُؤْسَ وَ التَّبَؤُّسَ». [1]

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «هنگامى كه خدا به بنده‌اى نعمت داد دوست دارد اثر نعمتش را در او ببيند و در رنج زندگى كردن بنده‌اش را دوست ندارد».

در احاديث ما رواياتى هست كه فقر را هم مدح و هم مذمّت مى‌كند. اين روايات با هم تضاد ندارند، چون رواياتى كه فقر را مدح مى‌كند يا ناظر به فقر الى اللَّه است، كه آيه ذيل به آن اشاره دارد: « «يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَمِيدُ»؛ اى مردم شما به خدا محتاج هستيد در حالى كه او از شما بى‌نياز و پسنديده است». [2]

مطابق اين آيه تمام ذرّات وجود ما در تمام عمر از ذات خدا امداد وجود مى‌گيرد و يا ناظر به فقر به معناى ساده بودن زندگى است، و إلّاذات فقر سرچشمه انواع خرافات و بدبختيها و مفاسد است.

[1] تحف العقول، حكمت 158.

[2] فاطر، آيه 15.