كه بهترين زاد و توشه پرهيزكارى است». [1]

زاد و توشه چيزى است كه انسان را از مرگ و هلاكت نجات مى‌دهد. سفرهاى سابق غير از سفرهاى امروزى بود؛ امروز بدون زاد و توشه مى‌شود سفر كرد چون در راه وسايل مورد نياز هست؛ امّا درگذشته چنين نبود.

حضرت امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

«اهْلُ الدُّنيا كَرَكْبٍ يُسارُ بِهِمْ وَهُم نِيامٌ‌

؛ اهل دنيا همچون سوارانى هستند كه آنها را مى‌برند در حالى كه در خوابند». [2]

اگرچه خيال مى‌كنند كه ايستاده‌اند ولى مسافر دنيا به آخرت هستند، بنابراين زاد و توشه لازم است و بهترين زاد و توشه آنها تقواست.

ب) لباس‌

قرآن مى‌فرمايد: «وَلِبَاسُ التَّقْوَى‌ ذَلِكَ خَيْرٌ». [3]

اين تشبيه بسيار رسا و گوياست، زيرا همان‌طور كه لباس بدن انسان را از سرما و گرما حفظ مى‌كند، و محافظى است در برابر بسيارى از خطرها، و عيوب جسمانى را پوشانده و زينتى براى انسان است، روح تقوا و پرهيزكارى نيز علاوه بر پوشاندن بشر از زشتى گناهان و حفظ از بسيارى انحرافات فردى و اجتماعى، زينت بسيار بزرگى براى او محسوب مى‌شود، و بر شخصيّت او مى‌افزايد.

منظور از لباس تقوا چيست؟ بعضى آن را به معناى «عمل صالح» و بعضى «حيا» و بعضى به معناى «لباس عبادت» گرفته‌اند، تمام اين معانى را مى‌توان از آيه استفاده كرد. [4]

در ادامه حديث مورد بحث مى‌فرمايد: اگر مى‌خواهيد عزيزترين مردم باشيد، سراغ تقوا برويد. در اينجا فقط عزّت آخرت مراد نيست بلكه عزّت دنيا هم هست،

[1] بقره، آيه 197.

[2] نهج‌البلاغه، كلمات قصار، 64.

[3] اعراف، آيه 26.

[4] تفسير نمونه، ج 6، ص 132.