نخست تحليل‌هاى نادرست و نقد آنها را به صورت گذرا بيان مى‌كنيم، سپس به سراغ تحليل منطقى مسأله مى‌رويم.

1- حسن ذاتى گريه‌

عدّه‌اى با توجه به آثار مثبت جسمانى و روانى گريه و تأثير آن در پالايش روح و روان انسان مدّعى شدند سرّ تأكيد ائمّه عليهم السلام نسبت به برپايى مجالس عزا به خاطر حسن ذاتى گريه است، زيرا «اظهار تأثّر» به وسيله گريه از نشانه‌هاى طبيعى و تعادل عاطفى آدمى است. اشخاصى كه كمتر گريه مى‌كنند و نمى‌توانند بدين وسيله غم‌ها، و افسردگى‌هاى خويش را تخليه كنند و عقده‌هاى درونى خويش را بگشايند، از روان متعادل و سلامت جسمى و روحى خوبى برخوردار نيستند. به همين جهت روانشناسان معتقدند: «زن‌ها از مردها عقده كمترى دارند، زيرا آنان زودتر مشكلات روحى خويش را به وسيله «گريه» بيرون مى‌ريزند و كمتر آن را در درون خويش پنهان مى‌دارند و اين امر يكى از رموز سلامت آنان مى‌باشد». [1] و نيز معتقدند گريه فشارهاى ناشى از عقده‌هاى انباشته در درون انسان را مى‌كاهد و درمان بسيارى از آلام و رنج‌هاى درونى انسان است. در حقيقت اشك چشم به منزله سوپاپ اطمينانى است كه در شرايط بحرانى موجب تعادل روح آدمى مى‌گردد.

به عقيده اينان به خاطر همين حُسن ذاتى گريه بود كه يعقوب عليه السلام براى دورى فرزندش سالها اشك از ديدگان جارى ساخت و رسول خدا صلى الله عليه و آله در مرگ فرزندش- ابراهيم‌ [2]- و صحابى جليل القدرش عثمان بن مظعون به سختى گريست. [3] همچنين به هنگام مرگ جمعى از صحابه و يارانش و در شهادت عمويش حضرت حمزه گريان‌

[1]. صد و پنجاه سال جوان بمانيد، ص 134.

[2]. صحيح بخارى، كتاب الجنائر، ح 1277 و كافى، ج 3، ص 262.

[3]. كافى، ج 5، ص 495؛ بحارالانوار، ج 79، ص 91 و مسند احمد، ج 6، ص 43.