كوتاه سخن اين كه: مراسم سوگوارى براى امام حسين عليه السلام و ياران باوفايش به ويژه در ايّام محرّم و عاشوراى حسينى از گذشته، تاكنون ادامه داشته و شيعيان و علاقمندان به سالار شهيدان، در همه جاى عالم، به شيوه‌هاى گوناگون همه ساله در مصيبت آن حضرت به ماتم مى‌نشينند و ضمن يادآورى فداكارى و جانبازى حسين بن على عليه السلام و يارانش در مظلوميّت آنان نيز اشك مى‌ريزند.

پنجم: فلسفه گريه و عزادارى براى امام حسين عليه السلام‌

به يقين، تأكيد و توصيه‌اى كه در روايات نسبت به برپا نمودن مجالس عزا و گريه بر مصائب امام حسين عليه السلام وارد شده است، نسبت به هيچ يك از امامان معصوم عليهم السلام حتّى وجود مقدّس پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وارد نشده است. گويا در اين مسئله سرّى نهفته است كه ائمّه اطهار عليهم السلام اين همه آن را مورد تأكيد و سفارش قرار داده‌اند.

بيان روايات در وعده ثواب‌هاى عظيم اين مجالس به گونه‌اى است كه عدّه‌اى آن را اغراق‌آميز دانسته و منكر آن شده‌اند و منشأ آن را «غُلات» دانسته و گفته‌اند: «ثواب بايد با عمل تناسب داشته باشد، چگونه ممكن است عمل كوچكى مانند گريه بر امام حسين عليه السلام اينقدر پاداش عظيم داشته باشد؟!».

عدّه‌اى هم در نقطه مقابل آن، جنبه افراط را پيموده و معتقد شده‌اند، همين كه انسان بر امام حسين عليه السلام بگريد، هر چند به قدر بال مگسى باشد اهل نجات است، حتّى اگر در باتلاق گناه و فساد فرو رفته باشد. در نگاه اينان همه دروغ‌گويى‌ها، خيانت‌ها، ظلم‌ها و حق كشى‌ها با قطره اشكى شسته مى‌شود!

مطمئنّاً هيچ يك از اين دو ديدگاه كه در دو طرف افراط و تفريط واقع شده‌اند، نمى‌تواند صحيح باشد. اين گونه اظهار نظرها از كسانى عنوان مى‌شود كه نتوانستند براى اين روايات و وعده ثواب‌هاى فوق العاده سوگوارى، تحليل صحيح و جامعى ارائه دهند و در واقع از درك فلسفه عزادارى عاجز ماندند.