مطالبى را در پاداش گريه كردن و گرياندن در مصيبت اهل‌بيت عليهم السلام به خصوص مصائب امام حسين عليه السلام بيان كرد).

آنگاه امام رضا عليه السلام برخاست و پرده‌اى ميان ما و حرمسراى خويش زد و خانواده‌اش را پشت پرده نشاند، تا آنان نيز براى مصيبت جدّشان امام حسين عليه السلام گريه كنند. [1] سپس به دعبل فرمود اشعار خود را بخوان و وى نيز مرثيه‌اى را در ماتم امام حسين عليه السلام و اهل بيتش خواند كه قسمتى از آن چنين است:

«اى فاطمه! اگر پيكر به خاك و خون غلطيده حسين را كه تشنه كام كنار شطّ فرات به شهادت رسيده به خاطر آورى در آن هنگام اى فاطمه كنار آن پيكر، به چهره‌ات طپانچه مى‌زنى و اشك چشمانت را بر رخسارت سرازير مى‌سازى اى فاطمه‌اى دختر بهترين مردم، برخيز! و بر ستارگان آسمان‌ها در آن صحراى خشك ناله بزن (چرا گريان نباشم وقتى كه به خاطر آورم) دختران زياد در قصرهاى خويش درامانند؛ ولى حريم خاندان رسول خدا دريده شده است. در حالى كه آل زياد در دژهاى محكمى آسوده‌اند فرزندان رسول خدا در صحراهاى خشك و سوزان سرگردانند. آرى! تا آن زمان كه خورشيد در عالم پرتو افشانى مى‌كند و نداى مؤذّنى براى نماز بلند است و

[1] ثُمَّ إِنَّهُ نَهَضَ، وَ ضَرَبَ سَتْرَاً بَيْنَنا وَ بَيْنَ حَرَمِهِ، وَ أَجْلَسَ أَهْلَ بَيْتِهِ مِنْ وَراءِ السَّتْرِ لِيَبْكُوا عَلى مُصابِ‌جَدِّهِمُ الْحُسَيْنِ عليه السلام ... (بحارالانوار، ج 45، ص 257).