سپس افزود: «آيا آيه‌ «وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَي‌ءٍ فَأَنَّ للَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِى الْقُرْبى‌» [1] را خوانده‌اى؟».

پيرمرد گفت: آرى، اين آيه را خوانده‌ام.

امام چهارم عليه السلام فرمود: «آن قربى‌ كه در اين آيه آمده است، ما هستيم».

آنگاه فرمود: «آيا اين آيه را خوانده‌اى كه مى‌فرمايد: «إِنَّمَا يُريدُ اللَّهَ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً»». [2]

پيرمرد گفت: آرى، اين آيه را نيز خوانده‌ام.

امام سجاد عليه السلام فرمود:

«فَنَحْنُ أهْلُ الْبَيْتِ الَّذينَ خَصَّصَنا بِآيَةِ الطَّهارَةِ يا شَيْخُ‌

؛ اى پيرمرد! ما آن اهل‌بيتى هستيم كه خداوند آيه تطهير را ويژه ما قرار داد».

پيرمرد كه اين سخنان را شنيد، ساكت شد و از گفته‌هاى خود سخت پشيمان گرديد و فرياد زد: به خدا سوگند شما همان گروه (شايسته و از خاندان پيامبر) هستيد.

امام عليه السلام نيز در تأييد سخنان آن پيرمرد فرمود: به خدا سوگند، بدون ترديد ما همان اهل‌بيت عصمت و طهارتيم و به حقّ جدّ ما رسول خدا سوگند! كه ما همان گروه هستيم.

پيرمرد گريست و عمامه از سر انداخت و سرش را به آسمان بلند كرد و گفت:

«خدايا من از دشمنان آل محمّد- از جنّ و انس آنها- بيزارى مى‌جويم». سپس به امام عليه السلام عرض كرد: «آيا راه توبه‌اى براى من وجود دارد؟».

امام به او فرمود: «آرى، اگر توبه كنى، خداوند تو را مى‌بخشد و توبه‌ات را مى‌پذيرد و تو با ما (و در زمره دوستان ما) خواهى بود».

[1]. انفال، آيه 41. (بدانيد هرگونه غنيمتى به دست آوريد، خمس آن براى خدا و براى پيامبر و براى نزديكان [/ اهل‌بيت‌] است).

[2]. احزاب، آيه 33 (خداوند مى‌خواهد پليدى و گناه را از شما اهل‌بيت دور كند و كاملًا شما را پاك سازد).