صداى كلاغى را شنيد و آن را به فال بد گرفت و چنين سرود:

«وقتى كه آن قافله‌ها پديدار شدند و آن سرها بر لبه جيرون نمايان گشت؛ در همان حال كلاغى بانگ برداشت، به او گفتم: چه فرياد بزنى و يا نزنى (مهم نيست؛) زيرا من طلب خودم را از رسول (خدا) گرفتم (و انتقام كشته‌هاى بدر و احد و ... را از او كشيدم)». [1] و اين يكى از دلائل روشن و اسناد مهم بر عدم ايمان يزيد و بنى‌اميه به اسلام و مقدسات اسلام بود.

سيد بن طاووس مى‌نويسد: كاروان اسرا را وارد شهر كردند و آنها را كنار درب مسجد جامع- در مكان مخصوص نگهدارى اسيران- نگه داشتند. [2]

در اين ميان پيرمردى به كاروان اسيران نزديك شد و گفت: «خدا را سپاس كه شما را كشت و نابود كرد و شهرها را از مردان شما آسوده ساخت و يزيد را بر شما پيروز نمود!!».

امام على بن الحسين عليهما السلام به او فرمود:

«يا شَيْخُ! هَلْ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ‌

؛ اى پيرمرد آيا قرآن خوانده‌اى؟».

پاسخ داد: آرى (شما را با قرآن چكار؟!).

فرمود:

«فَهَلْ عَرَفْتَ هذِهِ الآيَةَ:

«قُلْ لَاأَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌» [3]؛ آيا اين آيه را مى‌شناسى كه مى‌گويد: «به مردم بگو كه من هيچ پاداشى از شما در برابر رسالتم درخواست نمى‌كنم، جز دوست داشتن نزديكانم [/ اهل بيتم‌]؟».

پيرمرد پاسخ داد: آرى؛ من اين آيه را خوانده‌ام (ولى با شما چه ارتباطى دارد!).

امام عليه السلام فرمود:

«فَنَحْنُ الْقُرْبى‌ يا شَيْخُ‌

؛ قربى [/ اهل‌بيت‌] ما هستيم».

[1]. مقتل الحسين مقرّم، ص 348.

[2]. ملهوف (لهوف)، ص 210.

[3]. شورى، آيه 23.