چوبدستى‌ات را بردار، چرا كه من رسول خدا صلى الله عليه و آله را ديدم كه لبان مباركش را بر اين لب و دهان مى‌نهاد (و آنها را مى‌بوسيد). آنگاه با صداى بلند گريه كرد.

ابن زياد كه جوابى نداشت و سخت شرمنده شده بود به وى گفت: اى دشمن خدا! خداوند چشمانت را گريان كند! اگر پيرمرد فرتوتى نبودى كه عقلت را از دست داده‌اى، به يقين گردنت را مى‌زدم!

زيد گفت: پس بگذار ماجراى ديگرى را براى تو بگويم كه از آنچه گفتم نيز مهم‌تر است و آن اين است كه من روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله را ديدم كه حسن عليه السلام را روى زانوى راست و حسين عليه السلام را روى زانوى چپ خود نشانده بود؛ دستان مبارك خود را بر سر آنها كشيد و گفت:

«أَللَّهُمَّ إِنّي أسْتَوْدِعُكَ إيَّاهُما وَ صالِحَ الْمُؤمِنينَ‌

؛ خدايا من اين دو و مؤمنان صالح را به تو مى‌سپارم» اكنون بگو با امانت رسول خدا چه كرده‌اى؟ [1]

مطابق نقل طبرى، زيد بن ارقم پس از اين گفتگو از مجلس ابن زياد برخاست و بيرون رفت. [2]

وقتى كه بيرون رفت، برخى از مردم گفتند: زيد بن ارقم سخنان ديگرى بر زبان جارى ساخت كه اگر عبيداللَّه آنها را مى‌شنيد، حتماً او را به قتل مى‌رساند.

راوى اين خبر مى‌گويد: پرسيدم چه گفت؟

گفتند: زيد هنگامى كه از كنار ما مى‌گذشت، گفت: برده‌اى مالك بنده خدا [3] شده است؛ سپس افزود:

«يا مَعْشَرَ الْعَرَبِ! الْعَبيدُ بَعْدَ الْيَوْمِ، قَتَلْتُمُ ابْنَ فاطِمَةَ وَ أَمَّرْتُمُ ابْنَ مَرْجانَةَ، فَهُوَ يَقْتُلُ خِيارَكُمْ وَ يَسْتَعْبِدُ شِرارَكُمْ، فَرَضيتُمْ بِالذُّلِّ، فَبُعْداً لِمَنْ رَضِىَ بِالذُّلِ‌

؛ اى مردم عرب! شما پس از اين روز، برده‌ايد! فرزند فاطمه را كشتيد و پسر مرجانه را فرمانروا ساختيد. او كسى است كه خوبان شما را مى‌كشد و بدان شما را به بردگى و فرمانبرى مى‌گيرد، از رحمت خدا دورباد

[1]. بحارالانوار، ج 45، ص 118.

[2]. در بحارالانوار (ج 45، ص 117) آمده است: او در حالى كه صدايش به گريه بلند بود، از آنجا خارج شد.

[3]. در بحارالانوار (45/ 117) آمده است: «مَلِكَ عَبْدٌ حُرّاً؛ برده‌اى مالك آزاده‌اى شده است».