دارد. و خدا را شكر كه اين اعمال وحشيانه و ددمنشانه پرده از روى نيات شوم آنها برداشت و رسواى خاص و عام شدند.

135- تاختن اسبها بر پيكر امام عليه السلام‌

برابر فرمانى كه ابن زياد صادر كرده بود، «ابن سعد» مأمور بود پس از شهادت امام حسين عليه السلام بدن مباركش را زير سمّ اسبان قرار دهد؛ وى كه به خاطر تقرّب به ابن زياد و در خيال خامش براى رسيدن به حكومت رى از هيچ جنايتى خوددارى نمى‌كرد، در ميان اصحابش فرياد زد:

«مَنْ يَنْتَدِبُ لِلْحُسَيْن عليه السلام فَيُوطِيَ الْخَيْلَ صَدْرَهُ وَ ظَهْرَهُ‌

؛ كيست كه داوطلبانه بر پيكر حسين اسب بتازد تا سينه و پشت وى را زير سم اسبان پايمال كند؟!». [1]

شمر كه قساوت فوق‌العاده‌اى داشت با شنيدن اين فرمان، پيشقدم شد و بر بدن پاك زاده زهرا عليها السلام اسب تاخت. ده نفر ديگر نيز از وى تعبيت كردند كه عبارت بودند از:

1. اسحاق بن حُويّة. 2. هانى بن ثُبيت حضرمى. 3. واحظ بن ناعم. 4. اسيد بن مالك. 5.

حكيم بن طفيل طائى. 6. اخنس بن مَرثَد. 7. عمرو بن صُبيح. 8. رجاء بن مُنقِذ عبدى.

9. صالح بن وهب. 10. سالم بن خثيمه.

اينان آن قدر با اسبان خويش بر پيكر مقدس فرزند پيامبر صلى الله عليه و آله تاختند كه استخوان‌ها را درهم شكستند. آنان نه تنها از اين عمل ننگين خويش پروايى نداشتند كه به آن افتخار هم كرده تقاضاى جايزه نمودند، چنانكه اسيد بن مالك- يكى از اين افراد- در برابر ابن زياد چنين گفت:

«ما سينه حسين عليه السلام را بعد از پشت وى با اسبان قوى هيكل و نيرومند درهم كوبيديم!!».

ولى برخلاف انتظارشان ابن زياد دستور داد به آنان جايزه ناچيزى دادند. بعدها مختار چون اين عده را دستگير كرد، دست و پاى آنان را بر زمين ميخكوب كرد و

[1]. مقتل الحسين مقرّم، ص 302.