«من فرزند صاحب افتخار و فضيلت‌ها، على بن ابى‌طالبم كه در رفتار از همه بهتر است. او شمشير رسول خدا در سختى‌ها بود و در هر روز براى دشمنان مايه ترس و رعب بود». [1]

او دلاورانه مى‌جنگيد تا آنكه «هانى بن ثبيت» بر او حمله كرد و شمشيرش را بر سرش فرود آورد. عبداللَّه در خاك افتاد و با چهره‌اى خونين به شهادت رسيد. [2]

2. عثمان بن على‌

وى نيز از فرزندان «ام البنين» است كه دو سال از برادرش «عبداللَّه» كوچكتر است.

او در زمان شهادت اميرالمؤمنين چهار ساله بود و در روز عاشورا بيست و سه سال داشت.

اما اينكه چرا امام على عليه السلام اسمش را عثمان ناميد مى‌گويند به سبب علاقه آن حضرت به عثمان بن مظعون، صحابى بزرگوار رسول اللَّه بوده است.

از آن حضرت نقل شده است كه فرمود:

«إِنَّما سَمَّيْتُهُ بِإِسْمِ أخي عُثْمانَ بْنِ مَظْعُونَ‌». [3]

هنگامى كه عبداللَّه بن على به شهادت رسيد، عباس به عثمان رو كرد و فرمود:

«تَقَدَّمْ يا أَخِي‌

؛ اى برادر! قدم پيش نه».

عثمان به سوى ميدان حركت كرد و اين رجز را مى‌خواند:

«منم عثمان، صاحب افتخارات و پدرم على، صاحب رفتار (نيك) روشن است. او پسر عمّ پيامبر پاك و برادرم حسين بهترين بهترين‌هاست. او سرور كهنسالان و جوانان است و پس از پيامبر و وصىّ‌

[1]. ابصار العين، ص 34؛ اعيان الشيعه، ج 1، ص 608؛ مقاتل الطالبيين، ص 54 و فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 113.

[2]. بحارالانوار، ج 45، ص 38.

[3]. همان مدرك.