(على)، يارى دهنده دين است».

عثمان همچنان رجز مى‌خواند و بى‌باكانه مى‌جنگيد، تا آنكه هدف تير «خولى بن يزيد» قرار گرفت و به پهلو بر زمين افتاد.

سپس شخصى به پيش آمد و سر مبارك او را از بدن جدا ساخت. [1]

3. جعفر بن على‌

او كوچكترين فرزند ام البنين است كه دو سال پس از برادرش عثمان به دنيا آمد. او در عاشورا حدود بيست و يك سال داشت. [2]

وقتى كه آن دو برادرش به شهادت رسيدند، عباس، برادر كوچكش را نيز فرا خواند و به او فرمود:

«تَقَدَّمْ إِلَى الْحَرْبِ حَتّى‌ أَراكَ قَتيلًا كَأَخَوَيْكَ، فَأَحْتَسِبُكَ كَما أَحْتَسِبْتُهُما

؛ به سوى نبرد بشتاب، تا تو را مثل دو برادرت شهيد ببينم، پس آن را به حساب خدا بگذارم آنگونه كه آن دو را به حساب خداوند گذاشتم». [3]

جعفر به سوى ميدان گام نهاد در حالى كه اين رجز را مى‌خواند:

«منم جعفر، صاحب مراتب والا، پسر علىِ نيكوكار و بخشنده. آن كه وصىّ پيامبر و داراى مراتب بلند و ولايت است. مرا كافى است كه به عمويم جعفر و دايى‌ام افتخار كنم و برتر از آن، اينكه حسين عليه السلام آن صاحب فضائل و كرم را حمايت نمايم». [4]

[1]. رجوع شود به: مقاتل الطالبيين، ص 55 و بحارالانوار، ج 45، ص 37.

[2]. رجوع شود به: تنقيح المقال، ج 1، ص 219 و اعيان الشيعه، ج 4، ص 129.

[3]. ابصار العين، ص 35.

[4]. مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 107.