امام عليه السلام با صراحت خبر از شهادت و پرواز آنها به سوى بهشت مى‌دهد و ياران گريه شوق سر مى‌دهند و مسرورند.

اين لحظات پرشكوه در تاريخ كربلا براى هميشه ثبت و جاودانى شد و اين همه ايثار و فداكارى و علم و ايمان و عشق به عنوان درسى ماندگار در پيشانى تاريخ پر افتخار آن بزرگ‌مردان براى هميشه مى‌درخشد و راه و رسم زندگى شرافتمندانه و مرگ با عزّت و عظمت را ترسيم مى‌كند.

اى كاش جامى از اين شراب طهور هم نصيب و بهره ما گردد، و در زمره محرومان نباشيم. آمين يا ربّ العالمين.

101- دو برادر از خوارج‌

«سعد بن حارث» و «ابوالحتوف بن حارث» هر دو از خوارج بودند و با عمر بن سعد براى جنگ با امام حسين عليه السلام به كربلا آمده بودند، بعد از ظهر عاشورا هنگامى كه ياران امام شربت شهادت نوشيدند و صداى زنان و كودكان آل رسول را شنيدند، ناگهان منقلب شدند و گفتند:

«لا حُكْمَ إلّا لِلَّهِ وَلا طاعَةَ لِمَنْ عَصاهُ‌

؛ حكم ويژه خداوند است و از كسى كه نافرمانى خداوند كند، نبايد اطاعت كرد». سپس افزودند: «اين حسين پسر دختر پيامبر است و ما اميد شفاعت جدش را روز قيامت داريم پس چگونه با او بجنگيم».

آنان با گفتن اين حرف به سپاه كوفه حمله بردند و آنقدر مبارزه كردند تا به شهادت رسيدند. [1]

102- سويد بن عمرو

او مردى بزرگ بود كه بسيار نماز مى‌خواند. [2]

[1]. اعيان الشيعة، ج 2، ص 319؛ رجوع شود به: مقتل الحسين مقرّم، ص 240 و ابصارالعين، ص 94.

[2]. بحارالانوار، ج 45، ص 24.