عَنْ دينِ اللَّهِ وَ ذَبُّوا عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله».

«اى ياران من! به راستى اين بهشت است كه درهاى آن گشوده شده است. نهرهايش به هم پيوسته و ميوه‌هايش رسيده و قصرهايش آراسته، و غلامان و حورش (در انتظار شما) گرد آمده‌اند، و اين رسول خدا و شهدايى كه در ركابش به شهادت رسيدند و پدر و مادر من است كه همگى انتظار شما را مى‌كشند و بشارت آمدن شما را مى‌دهند و مشتاق ديدار شمايند. از دين خدا حمايت كنيد و از حرم رسول خدا دفاع نماييد».

سپس امام عليه السلام خاندان و زنانش را صدا زد آنان پريشان حال بيرون آمدند و به ياران امام عليه السلام ندا دادند:

«اى جماعت مسلمانان و اى گروه مؤمنان! شما را به خدا! از دين خدا حمايت كنيد و از حرم رسول خدا دفاع نماييد و از امام و فرزند دختر پيامبرتان پشتيبانى كنيد، چرا كه خداوند به سبب ما، شما را آزمايش كرده است و اكنون شما همسايگان ما در جوار جدّ ما و بزرگواران و محبّان ما مى‌باشيد. پس دفاع كنيد، خداوند از ناحيه ما به شما بركت عنايت فرمايد.

آنگاه امام حسين عليه السلام فرمود:

«يا أُمَّةَ الْقُرآنِ! هذِهِ الْجَنَّةُ فَاطْلُبُوها، وَ هذِهِ النَّارُ فَاهْرِبُوا مِنْها

؛ اى امّتِ قرآن! اين بهشت است. آن را به دست آوريد و اين هم آتش جهنّم است، از آن بگريزيد».

ياران امام عليه السلام به نداى آن حضرت لبّيك گفتند و صداى گريه (شوق) بلند كردند. [1]

راستى جوشش عشق و عرفان در اين لحظات حسّاسى كه امام و يارانش آغوش خود را براى شهادت گشوده‌اند شگفت‌انگيز است. كلمات و واژه‌ها از شرح و بيان آن عاجز است.

[1] معالى السبطين، ج 1، ص 360.