امام آخرين نماز خود را در زير تيرهاى دشمن خواند! [1]

ابوثمامه صائدى آخرين نمازش را پشت سر امام شهيدان بجا آورد، به آن حضرت عرض كرد: «يا اباعبداللَّه! من تصميم گرفته‌ام كه به يارانم ملحق شوم و خوش ندارم كه زنده باشم و شما را تنها و كشته ببينم».

امام اجازه داد و فرمود: «ما نيز به زودى به شما ملحق خواهيم شد».

او پس از اين به ميدان شتافت و سخت به كارزار مشغول شد تا آنكه در اثر جراحات زياد به زمين درغلطيد و پسر عمويش «قيس بن عبداللَّه صائدى» كه با وى عداوتى ديرينه داشت و در سپاه ابن‌سعد بود، او را به شهادت رساند. [2]

اين نماز تاريخى و بى نظير، روح نماز را زنده كرد و مفهوم نماز را براى راهيان راه حق آشكار ساخت و معنى واقعى عبوديّت و پاكبازى در راه معبود را نشان داد، و قلم سرخ بر معبودهاى خيالى و بت‌هاى شيطانى دنياپرستان و بندگان زر و زور كشيد، و اگر امروز از مأذنه‌هاى بلند شهرها صداى تكبير و اذان بلند است به بركت آن نماز و اذان است و چه زيباست كه در اين سال‌ها، دسته‌جات عزادارى به هنگام ظهر عاشورا در هر كوى و برزن و هر مكانى هستند، توقّف مى‌كنند و نماز بجا مى‌آورند.

100- درهاى بهشت به رويتان گشوده شد!

گامى كه امام عليه السلام نماز ظهر عاشورا را خواند به يارانش خطاب كرد و فرمود:

«يا أَصْحابي انَّ هذِهِ الْجَنَّةَ قَدْ فُتِحَتْ ابْوابُها، وَ اتَّصَلَتْ انْهارُها، وَ ايْنَعَتْ ثِمارُها، وَ زُيِّنَتْ قُصُورُها، وَ تَأَلَّفَتْ وُلْدانُها وَ حُورُها، وَ هذا رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله وَ الشُّهَداءُ الَّذينَ قُتِلُوا مَعَهُ، وَ أَبي وَ أُمّي يَتَوَقَّعُونَ قُدُومَكُمْ، وَ يَتَباشَرُونَ بِكُمْ، وَ هُمْ مُشْتاقُونَ إِلَيْكُمْ، فَحامُوا

[1] اعيان الشيعة، ج 1، ص 606.

[2] ابصارالعين، ص 69- 70 و رجوع شود به: تاريخ طبرى، ج 4، ص 336 و كامل ابن‌اثير، ج 4، ص 70.