نمى‌خواهد. اى قوم! من بر شما از روزى كه مردم يكديگر را صدا مى‌زنند (و از هم يارى مى‌طلبند ولى صدايشان به جايى نمى‌رسد) بيمناكم، همان روز رستاخيز كه روى برمى‌گردانيد و فرار مى‌كنيد، اما هيچ پناهگاهى در برابر (عذاب) خداوند براى شما نيست، و هر كس را خداوند (به خاطر اعمالش) گمراه سازد، هدايت كننده‌اى براى او نيست. اى مردم! حسين عليه السلام را نكشيد كه عذاب خداوند شما را ريشه‌كن خواهد كرد، و البته هر كس (بر خدا) دروغ ببندد، نااميد مى‌شود».

امام عليه السلام خطاب به وى فرمود:

«رَحِمَكَ اللَّهُ إنَّهُمْ قَدِ اسْتَوْجَبُوا الْعَذَابَ حينَ رُدّوُا عَلَيْكَ ما دَعَوْتَهُمْ إلَيْهِ مِنَ الْحَقِّ وَنَهَضُوا إلَيْكَ لَيَسْتَبيحُوكَ وَأَصْحابَكَ، فَكَيْفَ بِهِمُ الْآنَ وَقَدْ قَتَلُوا إخْوانَكَ الصَّالِحِينَ‌

؛ رحمت خدا بر تو باد! در آن زمان كه آنان را به حق فرا خواندى ولى آنها نپذيرفتند و قصد جان تو و يارانت را نمودند، سزاوار عذاب خداوند شدند. (حال ديگر دير شده است) چه اينكه آنها (دستشان را به خون آنها رنگين كرده‌اند) و برادران صالح تو را كشته‌اند!!».

«حنظله» در پاسخ امام عليه السلام عرض كرد: راست گفتى، فدايت شوم، شما از من داناتر و به درك حق سزاوارترى. [1]

پس از آن حنظله از امام پرسيد: «آيا من به سوى آخرت نشتابم و به برادرانم ملحق نشوم؟».

امام عليه السلام فرمود:

«رُحْ إلَى خَيْرٍ مِنَ الدُّنْيا وَما فيها وَإلى‌ مُلْكٍ لايَبْلى‌

؛ بشتاب به عالَمى بهتر از دنيا و آنچه در آن است و به سوى سلطنتى كه كهنه نگردد».

حنظله به عنوان خداحافظى عرض كرد:

«السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبَاعَبْدِاللَّه، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْكَ وَ عَلَى أَهْلِ بَيْتِكَ وَعَرَّفَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَنَا فِي الْجَنَّةِ»

. آنگاه به‌سوى دشمن شتافت وپس از كارزارى خونين به فيض شهادت نايل آمد. [2]

[1] مقتل الحسين خوارزمى، ج 2، ص 24؛ بحارالانوار، ج 45، ص 23؛ مقتل الحسين مقرّم، ص 251 و موسوعة الامام الحسين عليه السلام، ص 45.

[2] رجوع شود به: بحارالانوار، ج 45، ص 23؛ كامل ابن اثير، ج 4، ص 72 و اعيان‌الشيعه، ج 1، ص 605.