صورت بر جبينش نهاد. غلام كه ازاين همه محبت به وجد آمده بود، شادمان شد و فرياد زد:

«مَنْ مِثْلي وَابْنُ رَسُولِ اللَّهِ واضِعٌ خَدَّهُ عَلى‌ خَدِّي‌

؛ كيست همانند من كه پسر پيامبر صورتش را بر صورتم قرار داده است» اين را گفت و به درجه رفيع شهادت نايل آمد. [1]

در اينجا مى‌بينيم امام عليه السلام در لحظه شهادت صورت بر صورت غلامش مى‌گذارد يعنى همان ابراز محبتى را كه درباره فرزند شجاع و دلبندش على اكبر عليه السلام مى‌كند، درباره غلامش نيز روا داشت. يعنى اينها همه مجاهدان وشهيدان راه خدا هستند و همه آنها عزيز و گرامى‌اند، و همه در يك مسير و براى يك هدف جهاد كردند و شربت شهادت نوشيدند.

91- عمرو بن جُنادة

پدرش «جُنادة بن كعب» از مكه با خانواده‌اش به خدمت امام شرفياب شد و در روز عاشورا در حمله اول به فيض شهادت نايل آمد.

وى در حالى كه يازده سال بيشتر نداشت از امام عليه السلام اجازه ميدان خواست. امام عليه السلام فرمود: «پدر اين جوان در جنگ به شهادت رسيده، شايد مادرش راضى نباشد». او عرض كرد:

«إنَّ أُمِّي هِيَ الَّتِي أَمَرَتْنِي‌

؛ مادرم به من فرمان داده است گام در اين ميدان بگذارم». [2]

به دنبال اين سخن امام عليه السلام اجازه داد، وى به ميدان رفت و اين رجزِ به يادماندنى را خواند:

[1] رجوع شود به: ابصار العين، ص 54 و مقتل الحسين مقرّم، ص 249. در برخى از مقاتل آمده است كه پس از آنكه امام به بالينش آمد و صورت به صورتش نهاد، اسلم چشمش را باز نمود و همين كه امام را ديد تبسمى كرد و به فيض شهادت نايل آمد. بحارالانوار، ج 45، ص 30 و مقتل الحسين خوارزمى، ج 2، ص 24.

[2] ابصار العين، ص 54؛ كامل ابن‌اثير، ج 4، ص 73 و بحارالانوار، ج 45، ص 28.