«قبائل كاهل، دودان، خندف و بنوقيس همگى مى‌دانند كه قبيله من در روز جنگ و رويارويى، نزديك‌ترين افراد به حريفان و همرزمانند. با ضربه‌اى كارى، دشمن را از پاى در آوريم و هيچ اظهار عجز و ناتوانى نكنيم. آل على، پيروان خداوند رحمانند ولى آل زياد پيروان شيطانند». [1]

او با آن سن زياد مردانه جنگيد تا به فيض شهادت نائل آمد.

90- اسَلم بن عمرو، غلام تركى‌ [2]

وى از نژاد ترك و خادم و كاتب امام حسين عليه السلام بود. [3] و با زبان عربى آشنايى داشت. [4] از امام اذن گرفت و به ميدان رهسپار شد و در حالى كه اين گونه رجز مى‌خواند:

«از ضربت شمشير و نيزه‌ام دريا شعله‌ور مى‌شود و فضا از نيزه‌ها و تيرهايم پر مى‌گردد. هنگامى كه شمشيرم در دست راستم به گردش درآيد، قلب حسود پاره مى‌شود». [5]

وى پس از آنكه به زمين افتاد امام عليه السلام بر بالينش حاضر شد و چون مشاهده كرد غلام نسبت به آن حضرت اظهار علاقه مى‌كند، امام گريان شد و در كنارش نشست و

[1] رجوع شود به: ابصار العين، ص 56 و اعيان الشيعة، ج 3، ص 500.

[2] برخى از اهل مقاتل غلام تركى ديگرى را به نام «واضح تركى» ثبت كردند كه برخى از مطالب به صورت مشترك يا مختلط نقل شده است.

[3] منتهى الآمال، ج 1، ص 654 و تنقيح المقال، ج 1، ص 125.

[4] مقتل الحسين خوارزمى، ج 2، ص 24.

[5] بحارالانوار، ج 45، ص 30.