وَلا تَدْعي عَلَىَّ بِالْوَيْلِ وَ الثُّبُورِ انَا اذا هَلَكْتُ‌

؛ اى خواهرم! تو را به خدا سوگند مى‌دهم و بر آن تأكيد مى‌كنم كه در مصيبت من گريبان خود را چاك مزن، و صورت خود را مخراش و پس از شهادتم فرياد و شيون و زارى بلند مكن».

على بن الحسين عليه السلام مى‌گويد: پس از اين كه عمّه‌ام آرام گرفت پدرم او را در كنار من نشانيد. [1]

به اين ترتيب، امام عليه السلام در آن شب تاريخى عاشورا، نخست ياران و سپس خويشان و نزديكان خود را براى اين آزمون بزرگ الهى آماده ساخت.

آرى انجام كارهاى بزرگ و سرنوشت ساز نياز به روحيّه عالى، ايمان قوى، و آمادگى كامل دارد، و امام عليه السلام با آن وسعت ديد و سعه صدرى كه داشت، تمام خاصّان و بستگان خود را در مدّتى كوتاه، با كلام فوق العاده نافذ خويش پرورش داد، و نتيجه آن حماسه‌اى بود كه در فرداى آن شب آفريدند، و روزهاى بعد به وسيله خيل اسرا تعقيب شد و كار به جايى رسيد كه خواهرش زينب كبرى كه شب عاشورا طاقت تحمّل شنيدن خبر شهادت برادر را نداشت، روز يازدهم دست زير جسد خونين برادر كرد و كمى از زمين بلند نمود و عرض كرد: خداوندا اين قربانى را از خاندان پيامبرت قبول فرما!

66- جالب‌ترين صحنه‌هاى ايثار

از حضرت زينب عليها السلام نقل شده است كه فرمود: «شب عاشورا از خيمه خود بيرون آمدم تا از حال برادرم حسين عليه السلام و يارانش با خبر شوم. ديدم امام عليه السلام در خيمه خود تنها نشسته و با پروردگارش راز و نياز مى‌كند و قرآن تلاوت مى‌كند. پيش خود گفتم آيا سزوار است برادرم در چنين شبى تنها بماند؟ به خدا سوگند! مى‌روم و برادران و

[1]. تاريخ طبرى، ج 4، ص 318- 319؛ ارشاد مفيد، ص 444- 445 (با مختصر تفاوت) و بحارالانوار، ج 45، ص 1- 3.