«أَنَا أُخْلِفُ عَلَيْكَ خَيْراً مِنْها مِنْ مالِي بِالْحِجازِ

؛ من از مال خودم در حجاز، بهتر از آن را به تو مى‌دهم».

ابن سعد گفت: من از جان خانواده‌ام بيمناكم (مى‌ترسم ابن زياد بر آنان خشم گيرد و همه را از دم شمشير بگذراند).

امام حسين عليه السلام هنگامى كه مشاهده كرد ابن سعد از تصميم خود باز نمى‌گردد، سكوت كرد و پاسخى نداد واز وى رو برگرداند و در حالى كه از جا بر مى‌خاست، فرمود:

«مالَكَ، ذَبَحَكَ اللَّهُ عَلى‌ فِراشِكَ عاجِلًا، وَ لا غَفَرَ لَكَ يَوْمَ حَشْرِكَ، فَوَاللَّهِ إِنِّي لَأَرْجُوا أَلّا تَأْكُلَ مِنْ بُرِّ الْعِراقِ إِلّا يَسيراً

؛ تو را چه مى‌شود! خداوند به زودى در بسترت جانت را بگيرد و تو را در روز رستاخيز نيامرزد. به خدا سوگند! من اميدوارم كه از گندم عراق، جز مقدار ناچيزى، نخورى».

ابن سعد گستاخانه به استهزا گفت:

«وَ فِي الشَّعيرِ كِفايَةٌ عَنِ الْبُرِّ

؛ جو عراق مرا كافى است!». [1]

امام عليه السلام در هر گام به اتمام حجّت مى‌پردازد تا هيچ كس فردا، ادّعاى بى اطّلاعى نكند، جالب اين كه فرمانده لشكر دشمن نيز تلويحاً حقّانيّت امام عليه السلام و ناحق بودن دشمن او را تصديق مى‌كند، تنها عذرش ترس از بيرحمى و قساوت آنهاست و اين اعتراف جالبى است!

از سوى ديگر تمام تلاش امام عليه السلام خاموش كردن آتش جنگ است و تمام تلاش دشمن افروختن اين آتش است، غافل از اين كه اين آتش سرانجام شعله مى‌كشد و تمام حكومت دودمان بنى اميّه را در كام خود فرو مى‌برد.

[1]. فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 164- 166 و بحارالانوار، ج 44، ص 388- 389.