حر گفت: «اى اباعبداللَّه! ما از آنان كه اين نامه‌ها را نوشتند نيستيم، مأموريت ما آن است كه از تو جدا نشده تا تو را نزد امير (عبيداللَّه بن زياد) ببريم».

امام عليه السلام تبسّمى كرد و فرمود:

«الْمُوْتُ أَدْنى‌ إِلَيْكَ مِنْ ذلِكَ‌

؛ مرگ از انجام اين كار به تو نزديك‌تر است!». [1]

اين دومين اتمام حجّت امام عليه السلام به كوفيان و سپاه «حرّ» است كه در ميان آنها به يقين از نامه‌نگاران و دعوت كنندگان امام عليه السلام فراوان بودند، زيرا كسى جز «حرّ» نوشتن نامه را انكار نكرد.

به يقين از آنها بسيار بودند و شرمنده شدند ولى اراده آنها از آن ضعيف‌تر بود كه درست بينديشند و از راه خطا بازگردند.

جمله آخر امام عليه السلام مانند پتكى بر سر «حر» وارد شد و چيزى نگفت.

51- گفتگوى پرمعناى امام عليه السلام با حرّ

امام عليه السلام پس از گفتگو با حُرّ، به ياران خود رو كرد و فرمود: «زنان را بر مركب‌ها سوار كنيد تا ببينيم حرّ و يارانش چه خواهند كرد؟».

اصحاب امام سوار شدند و زنان را جلوى كاروان حركت دادند. ولى سواران كوفه پيش آمده و راه را بر آنان بستند. امام دست به قبضه شمشير برد و بر سر حُرّ فرياد كشيد و فرمود:

«ثَكَلَتْكَ امُّكَ! مَا الَّذي تُرِيدُ أَنْ تَصْنَعَ؟

؛ مادرت به عزايت بنشيند! مى‌خواهى چه كار كنى؟!».

حرّ پاسخ داد: به خدا سوگند اگر كسى از عرب- جز تو- چنين سخنى بر زبان جارى مى‌ساخت، پاسخش را مى‌دادم، هر كه مى‌خواست باشد! امّا به خدا سوگند كه‌

[1]. فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 137- 138؛ تاريخ طبرى، ج 4، ص 303 (با مختصر تفاوت) و مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 232 (با مختصر تفاوت).