امام عليه السلام فرمود:

«يا أَبا هِرَّةَ! إِنَّ بَنِي أُمَيَّةَ أَخَذُوا مالي فَصَبَرْتُ، وَ شَتَمُوا عِرْضي فَصَبَرْتُ، وَ طَلَبُوا دَمِي فَهَرَبْتُ، وَ أَيْمُ اللَّهِ يا أَبا هِرَّةَ لَتَقْتُلَنِي الْفِئَةُ الْباغِيَةُ! وَ لَيَلْبِسَنَّهُمُ اللَّهُ ذُلًاّ شامِلًا وَ سَيْفاً قاطِعاً، وَ لَيُسَلِّطَنَّ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مَنْ يُذِلَّهُمْ حَتّى‌ يَكُونُوا أَذَلَّ مِنْ قَوْمِ سَبَأٍ إِذْ مَلِكَتْهُمْ امْرَأَةٌ مِنْهُمْ فَحَكَمَتْ فِي أَمْوالِهِمْ وَ دِمائِهِمْ‌»

. «اى اباهرّه! بنى اميّه دارايى‌ام را تصرّف كردند و من شكيبايى كردم، حرمتم را شكستند، صبر كردم، در صدد ريختن خونم بودند، به ناچار از آنان دور شدم؛ و سوگند به خدا! اى اباهرّه! گروهى ستمگر مرا خواهند كشت؛ ولى به يقين، خداوند لباس ذلّتِ فراگير بر آنان خواهد پوشانيد و شمشير برّنده‌اى را بر آنان خواهد كشيد و خداوند كسى را بر آنان مسلّط خواهد كرد كه از قوم سبأ خوارتر گردند همان قومى كه زنى زمامدارشان بوده و بر مال و جانشان حكم مى‌راند». [1]

46- امام حسين عليه السلام مردم را براى بازگشت آزاد مى‌گذارد

هنگامى كه امام عليه السلام به منزلگاه «زباله» [2] رسيد، خبر شهادت برادر رضاعى‌اش- عبداللَّه بن يقطر (علاوه بر شهادت مسلم و هانى)- را شنيد، نوشته‌ايى را بيرون آورد و براى مردم خواند:

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ أَمَّا بَعْدُ؛ فَقَدْ أَتانا خَبَرٌ فَضيعٌ! قَتْلُ مُسْلِمِ بْنِ عَقيلٍ وَ هانِي بْنِ عُرْوَةَ وَ عَبْدُاللَّهِ بْنِ يَقْطُرَ، وَ قَدْ خَذَلَتْنا شيعَتُنا، فَمَنْ أَحَبَّ مِنْكُمُ الْإِنْصِرافَ فَلْيَنْصَرِفْ، لَيْسِ عَلَيْهِ مِنَّا ذِمامٌ‌

؛ به نام خداوند بخشنده مهربان، امّا بعد! خبر ناگوار شهادت مسلم بن عقيل و هانى بن عروه و عبداللَّه بن يقطر به ما رسيد، شيعيان ما از يارى‌مان دست كشيدند، پس هر كس از شما بخواهد برگردد مى‌تواند. هيچ بيعتى از ما بر عهده او نيست».

به دنبال اين سخنان، مردم از چپ و راست از اطراف امام پراكنده شدند، تنها همان‌

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 226؛ فتوح ابن‌اعثم، ج 5، ص 123- 124 و بحارالانوار، ج 44، ص 367- 368.

[2]. زباله، منزلگاهى است معروف، در مسير كوفه به مكّه، نزديك منزل ثعلبيّه.