خَفْقَةً فَرَأَيْتُ فارِساً عَلى‌ فَرَسٍ وَقَفَ عَلَىَّ فَقالَ: يا حُسَيْنُ! إِنَّكُمْ تَسْرَعُونَ الْمَسيرَ وَ الْمَنايا بِكُمْ تَسْرَعُ إِلَى الْجَنَّةِ؛ فَعَلِمْتُ أَنَّ أَنْفُسَنا نُعِيَتْ إِلَيْنا

؛ فرزندم! اين زمان، ساعتى است كه خواب آن دروغ نيست. در خواب ديدم اسب سوارى در برابرم ايستاد و گفت: «اى حسين! شما شتابان مى‌رويد و مرگ با شتاب شما را به بهشت مى‌برد!»، پس دانستم كه از مرگ ما خبر مى‌دهد».

على اكبر عرض كرد:

«يا أَبَتِ أَفَلَسْنا عَلَى الْحَقِ‌

؛ پدر جان! آيا ما بر حق نيستيم؟!».

امام عليه السلام فرمود:

«بَلى‌ يا بُنَىَّ وَالَّذِي إِلَيْهِ مَرْجَعُ الْعِبادُ!

؛ آرى، فرزندم! سوگند به خدايى كه بازگشت همه بندگان به سوى اوست، بر حقّيم».

على اكبر عليه السلام عرض كرد:

«إذاً لَانُبالي بِالْمَوتِ؛

پس، از مردن باكى نداريم».

امام حسين عليه السلام فرمود:

«جَزاكَ اللَّهُ يا بُنَىَّ خَيْرَ ما جَزى‌ بِهِ وَلَداً عَنْ والِدٍ

؛ خداوند به تو بهترين پاداشى كه از ناحيه پدرى به فرزندش داده مى‌شود، عطا فرمايد». [1]

به يقين امام عليه السلام براى خود گريه نمى‌كرد، زيرا در سخنان پيشين آن حضرت، استقبال از شهادت كراراً آمده بود، و اين خواب مطلب جديدى در اين زمينه نداشت، گريه امام عليه السلام يا به حال فرزندان و اصحاب بود، يا به حال اسلام و مسلمين.

و در هر حال آزمون بزرگى براى فرزند رشيدش على اكبر عليه السلام بود، پاسخ شجاعانه و مخلصانه او نيز همه چيز را روشن ساخت، و نشان داد اين خاندان در مسير حق، از هيچ چيز باك ندارند، و از خبر شهادت در اضطراب فرو نمى‌روند بلكه با آغوش باز از آن استقبال مى‌كنند.

45- بنى اميّه در تعقيب امام عليه السلام‌

در منزلگاه «ثعلبيّه» مردى به نام «اباهرّه ازدى» به محضر امام عليه السلام شرفياب شده سلام كرد و گفت: اى فرزند رسول خدا! چه چيزى سبب شد كه از حرم خدا و حرم جدّت محمّد صلى الله عليه و آله بيرون آمدى؟

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 226.