35- من مأموريّت دارم!

در برخى از نوشته‌ها آمده است كه: «ابن عبّاس» خدمت امام عليه السلام آمد و حضرت را به بيعت با يزيد و سازش با بنى‌اميّه توصيه كرد! امام عليه السلام فرمود:

«هَيْهاتَ هَيْهاتَ يَا ابْنَ عَبَّاسِ إِنَّ الْقَوْمَ لَنْ يَتْرُكوُني وَ إِنَّهُمْ يَطْلُبُونَنِي ايْنَ كُنْتُ، حَتّى‌ أُبايِعَهُمْ كُرْهاً وَ يَقْتُلُوني، وَ اللَّهِ إِنَّهُمْ لَيَعْتَدُونَ عَلىَّ كَما اعْتَدَتِ الْيَهُودُ في يَوْمِ السَّبْتِ، وَ انّي ماضٍ في أَمْرِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله حَيْثُ امَرَني، وَ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌»

. «هيهات! هيهات! اى ابن عبّاس! اينان دست از من برنخواهند داشت و هر جا باشم به من دست خواهند يافت تا به اجبار بيعت كرده و مرا به قتل برسانند. به خدا سوگند! آنان همانند يهود كه در روز شنبه پيمان خدا را شكستند و ستم كردند به من ستم خواهند كرد. [1] من به همان راهى كه پيامبر صلى الله عليه و آله مرا بدان مأمور ساخته است، خواهم رفت، ما از آن خداييم و به سوى او باز مى‌گرديم.

(و هر چه پيش آيد از آن باك نداريم)».

ابن عبّاس عرض كرد: اى پسر عمو! شنيدم كه قصد رفتن به عراق را دارى، با آن‌كه آنان مردمى فريبكارند. آنان تو را به جنگ مى‌خوانند، شتاب مكن و در مكّه بمان.

امام حسين عليه السلام فرمود:

«لِأَنْ اقْتَلَ وَاللَّهِ بِمَكانٍ كَذا احَبَّ الَىَّ مِنْ انْ اسْتُحِلَّ بِمَكَّةَ، وَ هذِهِ كُتُبُ اهْلِ الْكُوفَةِ وَ رُسُلُهُمْ وَ قَدْ وَجَبَ عَلىَّ اجابَتُهُمْ وَ قامَ لَهُمُ الْعُذْرُ عَلَىَّ عِنْدَ اللَّهِ سُبْحانَهُ‌

؛ به خدا سوگند! اگر من در آن مكان آنچنانى كشته شوم نزد من محبوب‌تر است از اين‌كه در اينجا بمانم و حرمت مكّه شكسته شود. (علاوه بر آن) اينها نامه‌ها و فرستادگان كوفيان است. بر من لازم است دعوت آنان را پاسخ دهم تا حجّت الهى بر آنان تمام شود».

عبداللَّه بن عبّاس با شنيدن سخنان امام، به قدرى گريست كه محاسنش‌تر شد و

[1]. ماجراى روز شنبه در ميان قوم يهود بدين صورت بوده است كه آنان از صيد ماهى در آن روز منع‌شدند ولى گروهى از آنان بدون توجّه به فرمان خداوند، به صيد ماهى پرداخته و مورد خشم الهى قرار گرفتند و گرفتار عقوبت شدند.