دردمندانه صدا زد:

«واحسيناه، وا اسفاه على الحسين‌»

. و نيز روايت شده است: عبداللَّه بن عبّاس، براى جلوگيرى از حركت امام عليه السلام به سمت كوفه، بسيار پافشارى كرد. امام عليه السلام براى آرام كردن وى به قرآن تفأّل زد و اين آيه آمد: « «كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ»؛ هر كسى مرگ را مى‌چشد و شما پاداش خود را خواهيد گرفت!». [1]

امام عليه السلام افزود:

« «إِنَّا للَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ»؛ ما از آن خداييم و به سوى او باز مى‌گرديم». [2]

«صَدَقَ‌اللَّهُ‌

وَرَسُولُه‌

؛ خدا و پيامبرش راست فرمودند».

سپس فرمود:

«يَا ابْنَ عَبَّاسِ فَلا تُلِحَّ عَلىَّ بَعْدَ هذا فَإِنَّهُ لا مَرَدَّ لِقَضاءِ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَ‌

؛ ابن عبّاس! ديگر پس از اين پافشارى مكن كه فرمان و قضاى خداوند برگشت ندارد!». [3]

اين تعبيرات به وضوح نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام يك مأموريّت الهى در اين حركت داشت كه از سوى خداوند و پيامبر صلى الله عليه و آله به او ابلاغ شده بود، و در آن مسير با عزم راسخ گام بر مى‌داشت.

ولى امثال ابن عبّاس كه از مسائل پشت پرده غيب بى خبر بودند به گونه‌اى ديگر به مسأله نگاه مى‌كردند، و پيمودن طريق عافيت و تسليم شدن در برابر بيعت يزيد را- از سر خيرخواهى- ترجيح مى‌دادند!

در ضمن، اين نكته نيز از سخن بالا استفاده مى‌شود كه امام عليه السلام مى‌دانست- به فرض محال- هرگاه تن به چنين بيعت ننگينى مى‌داد، آنها دست از حضرتش بر نمى‌داشتند، در كمين بودند و از هر فرصتى براى قتل او استفاده مى‌كردند زيرا حضرت را خطر مهمّى براى خود مى‌دانستند وراستى هم چنين بود!

[1]. آل عمران، آيه 185.

[2]. بقره، آيه 156.

[3]. معالى السبطين، ج 1، ص 246.