شدنم با خبر ساخت؟» عرض كردم: آرى، پس چرا اقدام نكرده و بيعت ننمودى؟

فرمود:

«حَدَّثَني أَبي أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله اخْبَرَهُ بِقَتْلِهِ وَ قَتْلي، وَ أَنَّ تُرْبَتي تَكُونُ بِقُرْبِ تُرْبَتِهِ، فَتَظُنُّ أَنَّكَ عَلِمْتَ ما لَمْ اعْلَمْهُ، وَ أَنَّهُ لا أُعْطي الدَّنِيَّةَ مِنْ نَفْسي أَبَداً وَ لَتَلْقِيَنَّ فاطِمَةُ اباها شاكِيَةً ما لَقِيَتْ ذُرِّيَّتُها مِنْ أُمَّتِهِ، وَ لا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ أَحَدٌ اذاها فِي ذُرِّيَّتِها

؛ پدرم نقل كرد كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله وى را از شهادتش و شهادت من با خبر ساخت، و اين‌كه تربت من نزديك تربت او خواهد بود. تو گمان كردى به چيزى آگاهى دارى كه من ندارم؟!

(و همچنين خبر داد كه) من هرگز تن به ذلّت و خوارى نخواهم داد، و اين‌كه فاطمه عليها السلام به ديدار پدرش خواهد شتافت در حالى كه از ظلم امّتش بر فرزندانش شكايت خواهد كرد و هركس كه او را نسبت به فرزندانش بيازارد هرگز وارد بهشت نخواهد شد». [1]

27- مادرم! مى‌دانم كه شهيد مى‌شوم!

هنگامى كه امام حسين عليه السلام مى‌خواست از مدينه بيرون رود، امّ سلمه (همسر باوفاى رسول خدا صلى الله عليه و آله) نزد وى آمد و عرض كرد: پسرم! با رفتنت به سوى عراق مرا اندوهگين مساز، چرا كه از جدّت رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه فرمود: «فرزندم حسين عليه السلام در سرزمين عراق در دشت كربلا كشته خواهد شد».

امام فرمود:

«يا امَّاهُ وَ أَنَا وَاللَّهِ أَعْلَمُ ذلِكَ، وَ أَنِّي مَقْتُولٌ لا مَحالَةَ، وَ لَيْسَ لي مِنْ هذا بُدٌّ، وَ إِنّي وَاللَّهِ لَأَعْرِفُ الْيَوْمَ الَّذي اقْتَلُ فيهِ، وَ أَعْرِفُ مَنْ يَقْتُلُني، وَ أَعْرِفُ الْبُقْعَةَ الَّتي ادْفَنُ فيها، وَ إِنّي أَعْرِفُ مَنْ يُقْتَلُ مِنْ أَهْلِ بَيْتي وَ قَرابَتي وَ شيعَتي، وَ إِنْ أَرَدْتِ يا أُمَّاهُ أُريكَ حُفْرَتي وَ مَضْجَعي‌

؛ اى مادر! به خدا سوگند! من نيز اين را مى‌دانم، و يقيناً من كشته خواهم شد و راه گريزى برايم نيست.

[1]. ملهوف (لهوف)، ص 99- 100.