نامه را به پايان برد و آن را مهر كرد و به برادرش محمّد سپرد و با وى خداحافظى كرد. [1]

اين وصيّت نامه تاريخى به خوبى اهداف امام عليه السلام را از قيام آينده‌اش نشان مى‌دهد، و مى‌گويد: قيام آن حضرت، نه براى كشورگشايى بود، نه از سر هوس حكومت و سلطه بر مردم، يا به چنگ آوردن مال و مقام دنيا؛ بلكه هدف، اصلاح امّت اسلام و برطرف ساختن كژيهايى بود كه بر اثر حكومت نااهلان به وجود آمده بود، و نيز احياى امر به معروف و نهى از منكر و سنّت و سيره پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و اميرمؤمنان على عليه السلام بود.

به يقين گام نهادن در چنين وادى خطرناكى كه ستمگران بنى اميّه به وجود آورده بودند، جز اين هدف الهى، هدفى نمى‌توانست داشته باشد، هر چند عافيت طلبان و مصلحت‌انديشانِ نزديك بين، آن را نمى‌پسنديدند.

26- من هرگز تن به ذلّت نخواهم داد!

محمّد بن عمر از پدرش عمر بن على بن ابى طالب عليه السلام (يكى از برادران امام حسين عليه السلام) چنين نقل مى‌كند: «هنگامى كه برادرم امام حسين عليه السلام از بيعت با يزيد امتناع كرد، در وقت مناسبى به نزدش رفتم و عرض كردم: اى اباعبداللَّه! فدايت شوم.

برادرت امام حسن عليه السلام از پدرش (اميرمؤمنان عليه السلام) برايم نقل فرمود:- در اين هنگام گريه مهلتم نداد و صداى گريه‌ام بلند شد- امام عليه السلام مرا به سينه چسباند و فرمود:

«حَدَّثَكَ أَنّي مَقْتُولٌ‌

؛ به تو خبر داد كه من كشته مى‌شوم؟!».

عرض كردم: خدا نكند اى فرزند رسول خدا!

فرمود:

«سَأَلْتُكَ بِحَقِّ أَبيكَ بِقَتْلي خَبَّرَكَ؟

؛ تو را به حقّ پدرت سوگند! آيا تو را به كشته‌

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 188- 189؛ فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 33- 34 (با مختصر تفاوت) و بحارالانوار، ج 44، ص 329- 330.