شدند، در اوجى از عزّت نفس و نستوهى شربت شهادت را نوشيدند. ردّ امان‌نامه «شمر» توسّط حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام‌ [1] نمونه‌اى از اين حقيقت است.

دشمن بدن‌هاى آنان را مثله و قطعه قطعه كرد، ولى نتوانست از عزّت و سربلندى و عظمت روحى آنان چيزى بكاهد. آن شاعر عرب چه زيبا اين حقيقت را ترسيم كرده است:

«ضربه‌ها (ى نيزه و شمشير) تمام بدن آنان را دگرگون ساخت؛ ولى عظمت روحى و بزرگوارى آنان را هرگز دستخوش تغيير نكرد».

5- مظلوميّت، در ابعاد مختلف‌

مظلوميّت امام حسين عليه السلام و يارانش در يك بُعد نبوده است؛ بلكه ابعاد گوناگونى از مظلوميّت در حادثه كربلا ديده مى‌شود: دعوت كردن امام و بى‌وفايى نسبت به آن حضرت، كشتن مهمان، بستن آب به روى آن حضرت و ياران و زنان و كودكان اهل‌بيت او، جنگ نا برابر سى‌هزار نيروى مجهّز در برابر 72 تن، كشتن كودك شيرخوار، حمله به كودكان و زنان، آتش زدن خيمه‌ها، تاختن اسب بر پيكر شهدا، سرها را بالاى نيزه بردن، جلوگيرى از دفن پيكر شهيدان، اسارت زنان و كودكان آل پيغمبر صلى الله عليه و آله و گرداندن آنها در شهرهاى مختلف و جهات ديگر مظلوميّت، همه از ويژگى‌هاى اين حادثه است كه آن را از حوادث مشابه ديگر جدا مى‌سازد.

ابعاد مظلوميّت اهل‌بيت عليهم السلام در آن روز چنان بود كه گاه دشمن بى‌رحم نيز مى‌گريست؛ از جمله در آنجا كه زينب كبرى عليها السلام خطاب به «عمربن سعد» فرمود:

«يا عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ! أَيُقْتَلُ ابُوعَبْدِاللَّهِ وَ أَنْتَ تَنْظُرُ إِلَيْهِ‌

؛ اى عمر سعد! ابوعبداللَّه را مى‌كشند و تو نظاره مى‌كنى؟!»

[1]. ارشاد مفيد، ص 440.