قِوامَ بِهِ، وَ لكِنْ قَضاءُ اللَّهِ ماضٍ فىَّ، وَ هُوَ الَّذي يَفْعَلُ في بَيْتِ رَسُولِهِ ما يَشاءُ وَ يَرْضى‌».

«من به تنهايى نزد او نمى‌روم، بلكه گروهى از اصحاب و ياران و مردان حق از شيعيانم را با خود مى‌برم و به آنان دستور مى‌دهم كه هر يك شمشيرى را زير لباسش پنهان كند و پشت سر من بيايند، اگر (احساس خطر كردم و) به آنان اشاره نمودم و گفتم «اى آل پيامبر وارد شويد!» آنان داخل شوند و به آنچه فرمان دهم عمل خواهند كرد. بنابراين، من از بيعت امتناع خواهم كرد و زمامم را هرگز به دست او نمى‌سپارم و خود را ذليل نخواهم كرد.

به خدا سوگند! مى‌دانم حادثه‌اى رخ داده است كه آينده‌اش روشن نيست، ولى قضاى الهى درباره من به انجام خواهد رسيد و اوست كه در خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله آنچه را كه بخواهد و بپسندد انجام مى‌دهد». [1]

آرى تصميم فرماندار مدينه، وليد بر اين بود كه به هر قيمت شده از امام عليه السلام بيعت بگيرد، غافل از اين كه امام عليه السلام پيش‌بينى‌هاى لازم را نموده، و با رعايت تمام جوانب كار به سوى او مى‌رود و او را ناكام مى‌سازد.

ولى چرا امام عليه السلام ترجيح داد، دعوت وليد را بپذيرد و شبانه نزد او برود؟ دليلش اين بود كه مى‌خواست برحسب ظاهر از جريان‌هاى پشت پرده آگاه گردد، تا در عمل انجام شده قرار نگيرد، و در برابر مرگ معاويه و بيعت با يزيد- كه امام عليه السلام پيش بينى فرموده بود- از موضع قدرت سخن بگويد.

17- همان مطلب به روايت ديگر

امام حسين عليه السلام به منزلش رفت، لباس پوشيد و آبى خواست و وضو ساخت. آنگاه دو ركعت نماز گزارد و در نمازش به گونه‌اى كه مى‌خواست دعا كرد. هنگامى كه از

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 182 و رجوع كنيد به: تاريخ طبرى، ج 4، ص 251 و كامل ابن اثير، ج 3، ص 378.