چنان كه از او نقل شده است كه مى‌گفت:

«هذِهِ الْخِلافَةُ أَمْرٌ مِنَ اللَّهِ وَ قَضاءٌ مِنْ قَضاءِ اللَّهِ‌

؛ خلافت من يكى از فرمان‌هاى خداست و از قضا و قدر پروردگار مى‌باشد!». [1]

در واقع ترويج اين عقيده براى جلوگيرى از اعتراض و قيام مردم بود. بدين معنا كه آنچه امروز اتّفاق مى‌افتد، خواست خداست و مقاومت در برابر قضا و قَدَر الهى بى‌فايده است.

معاويه با اين ترفند، بذر سستى و بى‌اثر بودن تلاش‌هاى معترضانه را در جامعه منتشر مى‌ساخت و آن‌ها را وادار به پذيرش كارهاى خلاف خويش مى‌كرد.

ج) تحريم ذكر فضايل على عليه السلام و جعل حديث درباره ديگران‌

معاويه براى جلوگيرى از نفوذ معنوى اهل‌بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله- و به ويژه اميرمؤمنان على عليه السلام- به مقابله با نشر فضايل آن حضرت عليه السلام پرداخت؛ از يك سو چنان بر شيعيان و علاقمندان آن حضرت سخت مى‌گرفت كه كسى جرأت بيان فضايل مولا عليه السلام را پيدا نكند، و از سوى ديگر دستور داد، براى خلفاى گذشته، به ويژه عثمان به نقل (و جعل) فضايل بپردازند و براى ناقلان اين فضايل جوايز فراوانى در نظر گرفت.

ابن ابى الحديد معتزلى در اين باره مى‌نويسد:

«معاويه به واليان شهرها نامه نوشت و طىّ بخش نامه‌اى به همه آنان ابلاغ كرد كه:

علاقمندان عثمان و آنان كه فضايل و مناقبش را نقل مى‌كنند، از مقرّبان دستگاه حكومتى قرار داده و مورد اكرام و احترام ويژه قرار دهند و اگر كسى روايتى را در

[1]. مختصر تاريخ دمشق، ج 9، ص 89. وى همچنين در برابر مخالفت عايشه با زمامدارى يزيد در سال 56 هجرى در مدينه، به وى گفت: «إِنَّ أَمْرَ يَزِيدَ قَضاءٌ مِنَ الْقَضاءِ، وَ لَيْسَ لِلْعِبادِ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ؛ ماجراى زمامدارى يزيد قضاى حتمى است كه بندگان در اين ارتباط از خود اختيارى (در مخالفت) ندارند». (تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 60).