فضيلت وى نقل كرد، علاوه بر نام او، نام پدر و خويشاوندانش را بنويسيد، تا به همه آنان جايزه و پاداش دهم!

اين بخش نامه اجرا شد و در نتيجه جوايز و پاداش‌هاى فراوانى ميان مردم سرازير گرديد و چند سالى به همين منوال گذشت، تا آن كه بار ديگر نوشت: «احاديث در فضايل و مناقب عثمان فراوان شد! از اين پس از مردم بخواهيد تا در فضايل ديگر صحابه- به ويژه آن دو خليفه- به نقل حديث بپردازند و در برابر هر حديثى كه در فضيلت على عليه السلام نقل شده است، بانقل همان فضايل براى ديگر صحابه به مقابله با فضايل على عليه السلام بپردازند!».

ابن ابى الحديد مى‌افزايد:

«معاويه چنان بر شيعيان على عليه السلام سخت گرفت كه اگر مردى از شيعيان اميرمؤمنان عليه السلام مى‌خواست حديثى را درباره آن حضرت و يا از آن حضرت براى افراد مورد اعتماد نقل كند، از او پيمان‌هاى مؤكّد مى‌گرفت و او را سوگند مى‌داد كه اين ماجرا را پنهان نگه دارد، سپس حديث را براى وى مى‌گفت.

اين سخت‌گيرى‌ها و آن بذل و بخشش‌هاى معاويه جهت نشر فضايل خُلفا- به ويژه عثمان- سبب شد كه احاديث دروغين فراوان شود و هر كس براى كسب متاع دنيا حديثى در فضيلت افراد مورد نظر معاويه نقل كند». [1]

اين دانشمند بزرگ اهل سنّت در جاى ديگر از كتابش مى‌نويسد:

«بنى‌اميّه از آشكار شدن فضايل على عليه السلام جلوگيرى كردند، و هر كس روايتى را دراين باره نقل مى‌كرد، مجازات مى‌كردند؛ تا آنجا كه اگر كسى مى‌خواست روايتى را از آن حضرت- حتّى روايتى كه مربوط به فضيلت وى نبود، بلكه درباره احكام دينى بود- نقل كند، جرأت نداشت، نام آن حضرت را ببرد، بلكه مى‌گفت: «عن ابى زينب»

[1]. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 11، ص 44- 46 (با اختصار).