پاسخ داد:

«هَلْ يُحْصى‌ مَنْ قَتَلَ سَمُرَةُ ابْنُ جُنْدَبٍ؟ إِسْتَخْلَفَهُ زِيادُ عَلَى الْبَصْرَةِ وَ أَتَى الْكُوفَةَ فَجاءَ وَ قَدْ قَتَلَ ثَمانِيَةَ آلافٍ مِنَ النَّاسِ؛

آيا مى‌شود تعداد كشته شدگان به دست سمره را به شماره درآورد؟! «زياد» او را به جانشينى خويش در بصره قرار داد و وى هشت هزار تن را به قتل رساند».

طبرى مى‌افزايد: «زياد» از سمره پرسيد: آيا نترسيدى در اين ميان، بى‌گناهى را كشته باشى؟! پاسخ داد: اگر دوبرابر اين تعداد را نيز مى‌كشتم، باكى نداشتم. [1]

مردى به نام «ابوسوار عدوى» مى‌گويد: «سمره» فقط از قوم من در يك سپيده‌دم چهل و هفت تن از جمع‌آورى كنندگان قرآن را به قتل رساند. [2]

با اين‌كه «سمره» براى رسيدن به منافع مادّى حاضر به هر جنايتى بود و ساليان درازى در دستگاه حكومت معاويه به توجيه جنايات وى و سران بنى‌اميّه اشتغال داشت، ولى حكومتش بر بصره بيش از شش ماه دوام نيافت، هنگامى كه حكم عزلش از جانب معاويه صادر شد، از روى خشم گفت:

«لَعَنَ اللَّهُ مُعاوِيَةَ! وَ اللَّهِ لَوْ اطَعْتُ اللَّهَ كَما اطَعْتُ مُعاوِيَةَ ما عَذَّبَنِي ابَداً؛

خدا لعنت كند معاويه را! به خدا سوگند! اگر آن گونه كه از معاويه اطاعت كردم، از خداوند اطاعت مى‌نمودم هرگز مرا گرفتار عذاب نمى‌كرد». [3]

3- بستر سازى‌هاى فرهنگى براى پيشبرد اهداف شوم خويش‌

معاويه براى پيشبرد اهداف خويش و تثبيت حكومت اموى و محو تدريجى آثار اسلام، نياز به انجام مقدّمات وايجاد بسترهاى مناسب فرهنگى داشت. او مى‌بايست‌

[1]. تاريخ طبرى، ج 4، ص 176، حوادث سال 53، مراجعه شود به: كامل ابن اثير، ج 3، ص 462- 463، حوادث سال 50.

[2]. تاريخ طبرى، ج 4، ص 176.

[3]. همان مدرك.