گروهى مى‌خواستند با اين بهانه به تضعيف اسلام و پيامبر صلى الله عليه و آله و ايجاد شكاف در صفوف مسلمين بپردازند كه پيامبر صلى الله عليه و آله با اين لحن شديد در مقابل آنها موضع گيرى فرمود.

ا 243 أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْياهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لايَشْكُرُونَ‌

آيا نديدى جمعيتى را كه از ترس مرگ، از خانه‌هاى خود فرار كردند؟ و آنان هزارها نفر بودند (كه به بهانه بيمارى طاعون، از شركت در ميدان جهاد خوددارى نمودند). خداوند به آنها گفت: بميريد! سپس خدا آنها را زنده كرد؛ خداوند نسبت به بندگان خود احسان مى‌كند؛ ولى بيشتر مردم، شكر (او را) به جا نمى‌آورند.

شأن نزول:

احياى مردگان‌

در يكى از شهرهاى «شام» بيمارى طاعون راه يافت و با سرعتى عجيب و سرسام‌آور، مردم يكى پس از ديگرى از دنيا مى‌رفتند در اين ميان عده بسيارى به اين اميد كه شايد از چنگال مرگ رهائى يابند آن محيط و ديار را ترك گفتند.

از آنجا كه آنها پس از فرار از محيط خود و رهائى از مرگ در خود احساس قدرت و استقلالى نموده و با ناديده گرفتن اراده الهى و چشم دوختن به عوامل طبيعى دچار غرور شدند. پروردگار، آنها را نيز در همان بيابان با همان بيمارى نابود ساخت.

از بعضى روايات استفاده مى‌شود: اصل آمدن بيمارى مزبور در اين سرزمين به عنوان مجازات بود؛ زيرا پيشوا و رهبر آنان از آنان خواست كه خود را براى مبارزه آماده كنند و از شهر خارج گردند آنها به بهانه اين كه در محيط جنگ مرض طاعون است از رفتن به ميدان جنگ خوددارى كردند، پروردگار آنها را به همان چيزى كه از