ماجرا چنين بود:

در سال هشتم هجرت، به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله خبر دادند: دوازده هزار سوار در سرزمين «يابس» جمع شده، با يكديگر عهد كرده‌اند: تا پيامبر صلى الله عليه و آله و على عليه السلام را به قتل نرسانند و جماعت مسلمين را متلاشى نكنند، از پاى ننشينند!

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله جمع كثيرى از ياران خود را به سركردگى بعضى از صحابه، به سراغ آنها فرستاد، ولى بعد از گفتگوهائى بدون نتيجه، بازگشتند، سرانجام، پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله، على عليه السلام را با گروه كثيرى از مهاجر و انصار به نبرد آنها اعزام داشت.

آنها به سرعت به سوى منطقه دشمن حركت كردند، به دشمن خبر رسيد كه على بن ابيطالب عليه السلام وارد منطقه شده، آنها براى مقابله حاضر شدند، امام عليه السلام نخست، اسلام را بر آنها عرضه داشت، ولى نپذيرفتند، و اظهار داشتند جز جنگ و كشتار به عمل ديگرى راضى نخواهيم شد، وعده نبرد فردا.

امام عليه السلام پذيرفت، و دستور داد نيروها اسب‌هاى خود را علف دهند، زين بر آنها نهند و آماده كارزار باشند، و صبحگاهان كه هنوز هوا تاريك بود، دشمن را در حلقه محاصره گرفته، به آنها حمله كردند و آنان را درهم شكستند، عده‌اى را كشتند، زنان و فرزندانشان را اسير، و اموال فراوانى را به غنيمت گرفتند.

سوره «و العاديات» نازل شد، در حالى كه هنوز سربازان اسلام به «مدينه» باز نگشته بودند، پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله آن روز براى نماز صبح آمد، و اين سوره را در نماز، تلاوت فرمود، بعد از پايان نماز، اصحاب عرض كردند: اين سوره‌اى است كه ما تا به حال نشنيده بوديم!.

فرمود: آرى، على عليه السلام بر دشمنان پيروز شد، و «جبرئيل» ديشب با آوردن اين سوره، به من بشارت داد.

چند روز بعد، على عليه السلام با غنائم و اسيران به «مدينه» وارد شد. [1] بعضى معتقدند: اين يكى از مصاديق روشن آيه است، نه شأن نزول.

[1] «بحار الانوار»، ج 21، ص 68 به بعد؛ «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث و بعضى تواريخ ديگر.