(1) وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً (2) فَالْمُورِياتِ قَدْحاً (3) فَالْمُغيراتِ صُبْحاً (4) فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (5) فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (6) إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ (7) وَ إِنَّهُ عَلى‌ ذلِكَ لَشَهيدٌ (8) وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَديدٌ (9) أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ (10) وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ (11) إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبيرٌ

سوگند به اسبان دونده (مجاهدان) در حالى كه نفس زنان به پيش مى‌رفتند.

و به افروزندگان جرقه آتش.

و به هجوم آوران سپيده دم.

كه گرد و غبار به هر سو پراكندند.

و (ناگهان) در ميان دشمن ظاهر شدند.

كه انسان در برابر نعمت‌هاى پروردگارش بسيار ناسپاس و بخيل است.

و او خود (نيز) بر اين معنى گواه است!

و او علاقه شديد به مال دارد!

آيا نمى‌داند: در آن روز كه تمام كسانى كه در قبرها هستند برانگيخته مى‌شوند.

و آنچه در درون سينه‌هاست آشكار مى‌گردد.

در آن روز پروردگارشان از آنها كاملًا با خبر است؟!

شأن نزول:

سوگند به اسب‌هاى ميدان نبرد

در حديثى آمده است كه، اين سوره بعد از جنگ «ذات السلاسل» نازل شد و