پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: فردا به شما خبر خواهم داد، و ان شاء اللَّه نگفت، و همين سبب شد كه وحى الهى ايامى از او قطع شود و زبان دشمنان به شماتت باز گشت، از اين جهت، پيامبر صلى الله عليه و آله غمگين شد، اين سوره نازل شد تا مايه تسلّى خاطر پيامبر صلى الله عليه و آله گردد (ولى اين شأن نزول بعيد به نظر مى‌رسد؛ چرا كه تماس يهود با پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و اين گونه سؤالات، معمولًا در «مدينه» بود، نه در «مكّه»).

در بعضى از روايات نيز آمده است: جمعى از مسلمانان عرض كردند: اى رسول خدا! چرا وحى بر شما نازل نمى‌شود؟ فرمود:

وَ كَيْفَ يَنْزِلُ عَلَىَّ الْوَحْىُ وَ أَنْتُمْ لا تُنَقُّونَ بَراجِمَكُمْ وَ لا تَقْلِمُونَ أَظْفارَكُمْ:

«چگونه وحى بر من نازل شود، در حالى كه شما مفاصل انگشتان خود را پاكيزه نمى‌كنيد، و ناخن‌هاى خود را نمى‌گيريد»!؟ [1]

در اين كه: مدت انقطاع وحى چقدر بود؟ روايات، مختلف است: دوازده روز، پانزده، نوزده، بيست و پنج، و حتى بعضى چهل روز نقل كرده‌اند.

و در روايتى نيز، فقط دو سه شبانه روز.

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث (با كمى تلخيص و اقتباس)؛ «بحار الانوار»، ج 16، ص 136؛ «قرطبى»، ج 20، ص 92 به بعد.