(1) وَ الضُّحى‌ (2) وَ اللَّيْلِ إِذا سَجى‌ (3) ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلى‌ (4) وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولى‌ (5) وَ لَسَوْفَ يُعْطيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‌

قسم به روز (هنگامى كه آفتاب بر آيد).

و به شب هنگامى كه آرام گيرد.

كه خداوند تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده!

و مسلماً آخرت براى تو از دنيا بهتر است.

و به زودى پروردگارت آن قدر به تو عطا خواهد كرد كه خشنود شوى!

شأن نزول:

خدا تو را به خود وانگذاشته‌

درباره شأن نزول اين سوره، روايات زيادى نقل شده كه از همه روشن‌تر روايت زير است:

«ابن عباس» مى‌گويد: پانزده روز گذشت، و وحى بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل نشد، مشركان گفتند: پروردگار محمّد، او را رها كرده، و دشمن داشته، اگر راست مى‌گويد كه مأموريت او از سوى خدا است، بايد وحى به طور مرتب بر او نازل شود، در اينجا سوره فوق نازل گشت (و به سخنان آنها پاسخ گفت).

قابل توجه اين كه: طبق حديثى، وقتى اين سوره نازل شد، پيامبر صلى الله عليه و آله به «جبرئيل» فرمود: دير كردى، سخت به تو مشتاق بودم.

«جبرئيل» گفت:

وَ أَنَا كُنْتُ أَشَدُّ الَيْكَ شَوْقاً:

«من به تو مشتاق‌تر بودم، ولى من بنده‌اى مأمورم، و جز به فرمان پروردگار، نازل نمى‌شوم»!

در حديث ديگرى آمده است: جماعتى از يهود خدمت رسول اللَّه صلى الله عليه و آله رسيدند، و از داستان «ذى القرنين» و «اصحاب كهف» و آفرينش «روح» سؤال كردند،