مى‌گويد: نگاه كن اين رسول خدا و امير مؤمنان و فاطمه و حسن و حسين و امامان عليهم السلام دوستان تواند.

او چشمانش را باز مى‌كند و نگاه مى‌كند، ناگهان گوينده‌اى از سوى پروردگار بزرگ ندا مى‌دهد: يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ: «اى كسى كه به محمّد و خاندانش اطمينان داشتى»! به سوى پروردگارت بازگرد، در حالى كه تو، به ولايت آنها راضى هستى، و او با ثوابش از تو خشنود است، داخل در ميان بندگانم يعنى محمّد و اهل بيتش عليهم السلام شو، در بهشتم وارد شو، در اين هنگام چيزى براى انسان محبوب‌تر از آن نيست كه هر چه زودتر روحش از تن جدا شود و به اين منادى بپيوندد»! [1]

[1] «كافى»، ج 3، ص 127، ح 2، باب «ان المؤمن لايكره على قبض روحه».