(27) يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (28) ارْجِعِي إِلى‌ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً (29) فَادْخُلِي فِي عِبادِي‌ (30) وَ ادْخُلِي جَنَّتِي‌

تو اى روح آرام يافته!

به سوى پروردگارت بازگرد در حالى هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است.

پس در سلك بندگانم در آى.

و در بهشتم وارد شو!

شأن نزول:

اى روح آرام و مطمئن!

در بعضى از تفاسير آمده است: اين آيات در مورد «حمزه سيد الشهداء» نازل شده، ولى با توجه به اين كه اين سوره «مكّى» است، اين در حقيقت نوعى تطبيق است نه شأن نزول، همان گونه كه درباره «امام حسين» عليه السلام نيز در آغاز سوره خوانديم. [1]

جالب اين كه: در روايتى كه «كافى» از امام صادق عليه السلام نقل كرده مى‌خوانيم: «يكى از يارانش پرسيد: آيا ممكن است مؤمن از قبض روحش ناراضى باشد؟!

فرمود: نه به خدا سوگند، هنگامى كه فرشته مرگ براى قبض روحش مى‌آيد، اظهار ناراحتى مى‌كند، فرشته مرگ مى‌گويد: اى ولى خدا ناراحت نباش! سوگند به آن كس كه محمّد صلى الله عليه و آله را مبعوث كرده، من بر تو از پدر مهربان‌ترم، درست چشم‌هايت را بگشا و ببين، او نگاه مى‌كند، رسول خدا صلى الله عليه و آله، امير مؤمنان عليه السلام، فاطمه عليها السلام و حسن عليه السلام و حسين عليه السلام و امامان از ذريه او عليهم السلام را مى‌بيند، فرشته به او

[1] «تفسير ابن كثير»، ج 4، ص 545؛ «تفسير جلالين»، ص 820، پاورقى؛ «لباب النقول» سيوطى، ص 210.