فرمود:

ما نَقضَ قَوْمٌ الْعَهْدَ إِلَّا سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ عَدُوَّهُمْ! وَ ما حَكَمُوا بِغَيْرِ ما أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَّا فَشا فِيْهِمُ الْفَقْرُ! وَ ما ظَهَرَتْ فِيْهِمُ الْفاحِشَةُ إِلَّا فَشا فِيْهِمُ الْمَوْتُ! وَ لا طَفَّفُوا الْكَيْلَ إِلَّا مُنِعُوا النَّباتَ وَ أُخِذُوا بِالسِّنِيْنَ! وَ لا مَنَعُوا الزَّكاتَ إِلَّا حُبِسَ عَنْهُمُ الْمَطَرُ!:

«هيچ قومى عهدشكنى نكردند، مگر اين كه خداوند دشمنانشان را بر آنها مسلط ساخت.

هيچ جمعيتى به غير حكم الهى حكم نكردند، مگر اين كه فقر در ميان آنها زياد شد.

در ميان هيچ ملتى فحشاء ظاهر نشد، مگر اين كه مرگ و مير در ميان آنها فراوان گشت!

هيچ گروهى كم‌فروشى نكردند، مگر اين كه زراعت آنها از بين رفت و قحطى آنها را فرو گرفت!

و هيچ قومى زكات را منع نكردند، مگر اين كه باران از آنها قطع شد»! [1]

مرحوم «طبرسى» نيز در «مجمع البيان» در شأن نزول اين آيات نقل كرده است:

مردى در «مدينه» بود به نام «ابو جهينه» كه دو پيمانه كوچك و بزرگ داشت، به هنگام خريدن از پيمانه بزرگ استفاده مى‌كرد و به هنگام فروش از پيمانه كوچك (اين سوره نازل شد و به او و امثالش هشدار داد). [2]

(29) إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ‌ (30) وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ‌

[1] «تفسير كبير فخر رازى»، ج 31، ص 88- همين مضمون را «ابوالفتوح رازى» و «مراغى» در تفسيرشان آورده‌اند؛ «بحار الانوار»، ج 70، ص 370؛ «قرطبى»، ج 19، ص 253.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 66، ص 116؛ «قرطبى»، ج 19، ص 250.