(31) وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِلى‌ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ‌ (32) وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هؤُلاءِ لَضالُّونَ‌ (33) وَ ما أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حافِظِينَ‌ (34) فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ‌ (35) عَلَى الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ‌ (36) هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ ما كانُوا يَفْعَلُونَ‌

بدكاران (در دنيا) پيوسته به مؤمنان مى‌خنديدند.

و هنگامى كه از كنارشان مى‌گذشتند آنان را با اشاره مسخره مى‌كردند.

و چون به سوى خانواده خود باز مى‌گشتند مسرور و خندان بودند.

و هنگامى كه آنها را مى‌ديدند مى‌گفتند: «اينها گمراهانند»!

در حالى كه هرگز مأمور مراقبت و متكفل آنان (مؤمنان) نبودند.

ولى امروز مؤمنان به كفار مى‌خندند.

در حالى كه بر تخت‌هاى آراسته بهشتى نشسته و (به سرنوشت شوم آنها) مى‌نگرند!

آيا (با اين حال) كافران پاداش اعمال خود را گرفتند؟!

شأن نزول:

فردا نوبت ما است‌

مفسران براى اين آيات، دو شأن نزول نقل كرده‌اند:

نخست اين كه: روزى على عليه السلام و جمعى از مؤمنان از كنار جمعى از كفار «مكّه» گذشتند، آنها به على عليه السلام و مؤمنان خنديدند و استهزاء كردند، آيات فوق نازل شد و سرنوشت اين گروه كافر استهزاء كننده را در قيامت روشن ساخت.

«حاكم ابوالقاسم حسكانى» در «شواهد التنزيل» از «ابن عباس» چنين نقل مى‌كند: «منظور از «إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا» منافقان قريش و منظور از «الَّذِينَ آمَنُوا» على بن ابيطالب عليه السلام و ياران او است». [1]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث- نزول اين آيات درباره على عليه السلام و مشركان «مكّه» در بسيارى از كتب تفسير مانند: «قرطبى»، ج 19، ص 268، «روح المعانى»، «كشاف»، «تفسير كبير فخر رازى» و غير آن آمده است.

«شواهد التنزيل» حاكم حسكانى، ج 2، ص 427 (مجمع احياء الثقافة الاسلامية التابعة لوزارة الثقافة و الارشاد الاسلامى).