آنها پيامبر صلى الله عليه و آله را به خوردن غذا سرزنش كردند؛ چرا كه مى‌خواستند: او فرشته باشد.

به راه رفتن در بازارها ملامت كردند؛ چرا كه آنها كسراها و قيصرها و پادشاهان جبّار را ديده بودند، كه هرگز گام در بازارها نمى‌گذاردند، در حالى كه پيامبر صلى الله عليه و آله با مردم در بازارها حشر و نشر داشت و با آنها مأنوس بود، و امر و نهى الهى را به آنها ابلاغ مى‌كرد، بهانه‌جويان ايراد كرده گفتند:

او مى‌خواهد حكمران ما شود، در حالى كه روش او مخالف سيره پادشاهان است!.

آيه فوق، نازل شد و اين حقيقت را روشن ساخت كه: روش پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله، روش همه پيامبران پيشين است. [1]

(27) وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‌ يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا (28) يا وَيْلَتى‌ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلًا (29) لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِي وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولًا

و (به خاطر آور) روزى را كه ستمكار دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: «اى كاش با رسول (خدا) راهى برگزيده بودم!

اى واى بر من! كاش فلان (شخص گمراه) را دوست خود انتخاب نكرده بودم!

او مرا از يادآورى (حق) گمراه ساخت بعد از آن كه (ياد حق) به سراغ من آمده بود». و شيطان هميشه خوار كننده انسان بوده است!

شأن نزول:

در انتخاب دوست به هوش باشيد!

براى اين آيات شأن نزولى نقل كرده‌اند كه، فشرده‌اش چنين است:

[1] گر چه، مضمون روايت فوق، در بسيارى از تفسيرها آمده است، ولى آنچه ما در بالا ذكر كرديم مطابق روايتى است كه «قرطبى» در ج 13 تفسيرش ص 5 آورده است.