خزرجى»، خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيده، گفت: من هم‌پيمانانى از يهود دارم كه از نظر عدد، زياد و از نظر قدرت نيرومندند، اكنون كه آنها ما را تهديد به جنگ مى‌كنند و حساب مسلمانان از غير مسلمانان جدا شده است، من از دوستى و هم‌پيمانى با آنان برائت مى‌جويم، هم پيمانِ من تنها خدا و پيامبر او است.

«عبداللَّه بن أُبَىّ» گفت: ولى من از هم‌پيمانى با يهود برائت نمى‌جويم؛ زيرا از حوادث مشكل مى‌ترسم و به آنها نيازمندم.

پيامبر صلى الله عليه و آله به او فرمود: آنچه در مورد دوستى با يهود بر «عباده» مى‌ترسيدم، بر تو نيز مى‌ترسم (و خطر اين دوستى و هم‌پيمانى براى تو از او بيشتر است).

«عبداللَّه» گفت: چون چنين است من هم مى‌پذيرم و با آنها قطع رابطه مى‌كنم، آيات فوق نازل شد و مسلمانان را از هم‌پيمانى با يهود و نصارى‌ بر حذر داشت. [1]

ا 55 إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ ا 56 وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ‌

سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آورده‌اند؛ همان‌ها كه نماز را بر پا مى‌دارند، و در حال ركوع، زكات مى‌دهند.

كسانى كه ولايت خدا و پيامبر او و افراد با ايمان را بپذيرند، (پيروزند؛ زيرا) حزب و جمعيتِ خدا پيروز است.

شأن نزول:

آيه ولايت‌

در «تفسير مجمع البيان» و كتب ديگر از «عبداللَّه بن عباس» چنين نقل شده:

[1] «بحار الانوار»، ج 20، ص 5، 6 و 168، و ج 19، ص 151 و 152؛ «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 290 و 291، ذيل آيات مورد بحث.