«اللّهمَّ بلى لا تخلو الارض من قائم للّه بحجّة امّا ظاهراً مشهوراً و امّا خائفاً مغموراً لئلّا تبطل حجج اللّه و بيّناته‌ [1]؛

آرى هيچ‌گاه صفحه روى زمين، از قيام‌كننده با حجّت و دليل خالى نمى‌ماند؛ خواه ظاهر و آشكار باشد، يا مخفى و پنهان، تا دلائل و اسناد روشن الهى ضايع نگردد، و به فراموشى نگرايد (و مسخ و تحريف نشود).»

اكنون به توضيح اين سخن توجّه كنيد:

با گذشت زمان و آميختن سليقه‌ها و افكار شخصى به مسائل مذهبى و گرايشهاى مختلف به سوى برنامه‌هاى ظاهر فريب مكتبهاى انحرافى، و دراز شدن دست مفسده‌جويان به سوى مفاهيم آسمانى، اصالت پاره‌اى از اين قوانين از دست مى‌رود و دستخوش تغييرات زيانبخشى مى‌گردد.

اين آب زلال كه از آسمان وحى نازل شده با عبور از مغزهاى اين و آن تدريجاً تيره و تار گشته، صفاى نخستين خود را از دست مى‌دهد.

اين نور پرفروغ با عبور از شيشه‌هاى ظلمانى افكار تاريك، كمرنگ و كم‌رنگ‌تر مى‌گردد.

خلاصه، با آرايشها و پيرايشهاى كوته‌بينانه افراد و افزودن شاخ و برگهاى تازه به آن، چنان مى‌شود كه گاهى بازشناسى مسائل اصلى دچار اشكال مى‌گردد!

[1]- نهج البلاغه، كلمات قصار، شماره 147.