سازند، چرا كه بر قرار بودن پرچم مايه دلگرمى سربازان و تلاش و كوشش مستمرّ آنها است.

همچنين وجود فرمانده لشكر در مقرّ فرماندهى- هر چند ظاهراً خاموش و ساكت باشد- خون گرم و پرحرارتى در عروق سربازان به حركت در مى‌آورد، و آنها را به تلاش بيشتر وامى‌دارد كه فرمانده ما زنده است و پرچممان در اهتزاز!

امّا هرگاه خبر قتل فرمانده در ميان سپاه پخش شود يك لشكر عظيم با كارائى فوق‌العاده يك مرتبه متلاشى مى‌گردد، گوئى آب سردى بر سر همه ريخته‌اند، نه، بلكه روح از تنشان بيرون رفته!

رئيس يك جمعيّت يا يك كشور مادام كه زنده است، هر چند مثلًا در سفر يا فرضاً در بستر بيمارى باشد، مايه حيات و حركت و نظم و آرامش آنها است؛ ولى شنيدن خبر از دست رفتن او گرد و غبار يأس و نوميدى را بر همه مى‌پاشد.

جمعيّت شيعه طبق عقيده‌اى كه به وجود امام زنده دارد، هر چند او را در ميان خود نمى‌بيند، خود را تنها نمى‌داند. (دقّت كنيد)

او همواره انتظار بازگشت آن سفر كرده را كه قافله‌هاى دل همراه اوست مى‌كشد، انتظارى سازنده و اثربخش، او هر روز احتمال ظهور او را مى‌دهد.

اثر روانى اين طرز فكر در زنده نگهداشتن اميد در دلها و وادار ساختن افراد به خودسازى و آمادگى براى آن انقلاب بزرگ كه شرحش در بحث «انتظار» گذشت، كاملًا قابل درك است.