اسلام صلّى اللّه عليه و آله بازگردد) حكمش قتل است، و چنانچه معتقد به روزه باشد، و اعتراف به گناهش نمايد، حاكم شرع او را تعزير مى‌نمايد.»

طبق اين حديث، شخصى به خاطر ترك يكى از واجبات، يعنى روزه تعزير شده است.

در روايت ديگرى، كه اصبغ بن نباته از امير المؤمنان عليه السّلام نقل مى‌كند، مى‌خوانيم:

«... قضى عليه السّلام فى الدّين انّه يحبس صاحبه فانّ تبيّن افلاسه و الحاجة فيخلّى سبيله حتّى يستفيد مالا ... [1]؛

حضرت در مورد بدهكارى كه از پرداخت بدهى‌اش خوددارى مى‌كرد فرمود: بدهكار زندانى مى‌شود، سپس تحقيق مى‌كنند، چنانچه ثابت شد كه واقعا قادر بر پرداخت بدهى نيست، وى را آزاد مى‌كنند؛ (البتّه با اخذ ضمانت‌هاى معتبر،) تا كار و تلاش كند و اموالى بدست آورد و بدهى خويش را بپردازد.»

ثانيا: بر فرض كه روايتى در اين زمينه نبود، إلغاى خصوصيّت امكان‌پذير است؛ زيرا تفاوتى بين ترك واجبات، و انجام محرّمات وجود ندارد، و همان گونه كه در ارتكاب محرّمات تعزير واجب است، در ترك محرّمات نيز بايد تعزير اجرا گردد. نتيجه اين كه از احاديث و رواياتى كه به طور پراكنده پيرامون تعزير ارتكاب برخى از گناهان، و ترك برخى از واجبات در ابواب مختلف فقه به چشم مى‌خورد، استفاده مى‌شود كه ترك واجبات و انجام محرّمات الهى مجازات دارد.

[1]. وسائل الشيعة، جلد 18، ابواب كيفيّة الحكم، باب 11، حديث 1.