«امام سجاد على بن الحسين زين العابدين» (ع) نقل شده است، نيز گفته‌اند.

بى‌شك هر كس در خطبه‌هاى نهج البلاغه و ساير محتويات آن دقّت كند و در مضامين آن دقيق شود و به گوشه‌اى از اسرار آن پى برد اعتراف خواهد كرد كه اينها كلمات يك انسان عادى نيست اينها سخنانى است كه حتما از پيامبر (ص) يا امام معصومى بايد صادر شده باشد و به تعبير بزرگان علماى شيعه و اهل سنّت كه در عبارات گذشته آمد برتر از كلام مخلوق و پايين‌تر از كلام خالق است.

بنا بر اين به مقتضاى «آفتاب آمد دليل آفتاب» محتواى نهج البلاغه دليلى بر اعتبار سند آن و صادر شدن معصوم (ع) است و چون تنها معصومى كه به او نسبت داده شده على (ع) است يقين داريم كلام اوست.

چه كسى احتمال مى‌دهد كه يك فرد عادى و يا دانشمند، آنها را جعل كرده باشد و به على (ع) نسبت داده باشد؟! كسى كه بتواند چنين كارى را بكند و يا حتى عشرى از اعشار آن را ابداع و انشا نمايد، چرا به خودش نسبت ندهد كه افتخارى براى او در تمام جهان باشد؟

افزون بر اين با شناختى كه از «سيّد رضى» و شخصيت و وثاقت و بزرگى مقام او داريم مى‌دانيم تا در منابع معتبرى آن را نديده باشد اين گونه قاطعانه به على (ع) نسبت نمى‌دهد. او هرگز نمى‌گويد از امير مؤمنان (ع) روايت شده بلكه به طور قطع مى‌گويد از خطبه‌هاى آن حضرت، از نامه‌هاى آن حضرت، از كلمات قصار آن حضرت است. چگونه ممكن است دانشمندى با اين قاطعيّت سخنانى را به پيشواى معصومش نسبت دهد بى‌آن كه اسناد معتبرى براى آن پيدا كرده باشد؟! از اين گذشته كتابهاى زيادى قبل از «سيّد رضى» نوشته شده است كه بسيارى از خطبه‌ها و نامه‌ها و كلمات قصار نهج البلاغه يا غالب آنها در آن كتب آمده است و اين به خوبى نشان مى‌دهد كه اين كلمات قبل از «سيّد رضى» نيز در ميان دانشمندان و راويان حديث و گاه در ميان توده‌هاى مردم مشهور و معروف بوده‌